Multitasking waar een paard de hik van krijgt
Hij zal uiteindelijk wel niet winnen, maar hopelijk komt hij nog vele rondes verder: Dave von Raven, absoluut de grappigste kandidaat in dit nieuwe seizoen van 'Maestro'. De eerste twee afleveringen zijn nu achter de rug, maar nog zes zondagen is het genieten van deze wedstrijd op glad ijs: hoe brengt een niet-geschoolde dirigent een groot orkest foutloos vanaf de opmaat naar het slotakkoord? "Het is multitasking waar een paard de hik van krijgt", aldus kandidaat Dave in zijn lekkere Rotterdams.
Dave is zanger van de band The Kik, de oude huisband van 'DwDD'. Hij zit altijd strak in een sixties-pak en is in het bezit van die ontwapenende humor van de Maasstad: niet verbloemen hoe de zenuwen door je lijf gieren en toch stoer klinken. In aflevering 1 werd Dave bijna meteen weggestemd, maar deze keer dirigeerde hij zich een weg uit de onderste regionen met een heel fatsoenlijke versie van Rossini's Wilhelm Tell Ouverture. Of zoals Dave het omschreef: "Ik had nu wel dat ik het liedje nog herkende."
Is hier sprake van verkrachting van de klassieke muziek? Vorige week zat ik aan de borrel met twee oud-recensenten die niet begrepen waarom ik 'Maestro' zo'n feest vind. Ze pruttelden iets over 'goedkoop scoren' en 'mensen voor gek zetten voor zo'n orkest'. Toegegeven: sommige mensen die best hip en swingend lijken ontmaskeren zichzelf op 'de bok' als stijve harken. Zoals schrijfster Susan Smit in 2014. Dit seizoen bakte keukenprinses Janny van der Heijden er ook weinig van. Noch Patricia Paay: "What the hell was that?" mompelde zij verbijsterd nadat ze de Canon van Pachelbel had, uh, gerecycled. Het werd haar zwanenzang. En ze baalde duidelijk toen ze werd weggestemd. Maar: dat is all in the game als je zo graag op tv wil. En het leven gaat daarna gewoon weer door.
Maar je moet wel erg onwillig zijn als je nooit eens in de lach schiet bij 'Maestro'. Het gebeurt de orkestleden van dat flexibele Orkest van het Oosten zelf in ieder geval aan de lopende band. Want hoe bekend een stuk ook is, onder leiding van een onduidelijke dirigent ontstaan er de verrassendste harmonieën. En pret met klassiek: het mág, zo stelde laatst ook muzikant Mike Boddé in deze krant. In zijn 'Tien Geboden' spuwde hij zijn gal over 'puristen die het blasfemisch vinden als je van Tsjaikovski iets lolligs maakt': "Nóóit aan de nootjes van een componist zitten? Wat een bullshit."
