Ajax verdient een Nipkow-nominatie voor dit op-en-top tv-drama
Nee, de volgende ochtend voelt nog niet veel beter. Wat een stomp in de maag, dat verlies van Ajax. De Europese titel zo dichtbij, en dan opeens niets. Alhoewel, misschien sleept de club volgende week wel een nominatie in de wacht voor de Zilveren Nipkowschijf, vanwege het beste Nederlandse drama dat we de laatste tijd op televisie hebben gezien.
Wat doe je jezelf toch aan, door naar voetbal te kijken? De afgelopen jaren aanschouwde ik vaak hoofdschuddend mijn echtgenoot, de roepende op de bank. Moedeloos gebarend naar het toestel, instructies doorspelend aan doorgebroken middenvelders of suffende verdedigers. De laatste maanden was ik er zelf net zo eentje, zo'n thuiskijker met verhoogde hartslag op het puntje van de stoel.
Het gemeenschappelijke fanatisme was goed voor ons huwelijk en bevorderde ook de sociale cohesie in de buurt: we zochten elkaar als buren op om - voor het eerst - samen naar de wedstrijden te kijken. Opgepropt op een te kleine bank in een drukke woonkamer, met soms iets te veel ruis van kaasblokjes en zoektochten naar kurkentrekkers, maar toch geconcentreerd genietend van hoe 'we' het steeds weer flikten. En trouwens ook van die andere onvergetelijke wedstrijden in de Champions League: hoe krankzinnig was Liverpool-Barcelona dinsdag wel niet. Of een paar weken geleden Manchester City tegen Tottenham.
Maar woensdagavond tegen elven ging een boek dicht. Met een harde knal. Direct relativeren, zo van 'er zijn ergere dingen op de wereld' was niet mogelijk. De buren verdwenen snel achter hun eigen voordeur. Manlief droop af naar bed. En zo bleef ik allenig op de bank staren naar de cool down op Veronica. Ik was blij dat die man met die snor er niet zat: aan betweterige analyses had niemand nu behoefte. René van der Gijp was er wel. Hij legde even zijn hand op die van Dick Advocaat, voor een troostrijk kneepje. In het bijna lege stadion vond de camera hier en daar nog een plukje verdoofde Ajax-fans, niet bij machte al op te staan.
Blij was ik met die uitstekende Veronica-sportverslaggever en presentator Hélène Hendriks, die trainer Erik ten Hag voor haar microfoon kreeg, en hem goed aanvoelde. Op haar vraag of Ten Hag al wist waar het fout was gegaan, gaf de aangeslagen coach een antwoord dat niets met die vraag te maken had. Hendriks deed nog een voorzichtige poging, maar begreep toen: nu even niet. Het was te vroeg voor nuchter commentaar en heldere gedachten. Ze drukte de trainer de hand, en liet hem gaan.
Op internet verschenen voorzichtig de eerste grappen. 'Enorme kater voor Ajax' en dan een plaatje erbij van een vrouw met een kat van 20 kilo. Een flauwe glimlach. Terwijl ik in de pauze - 2-0! missie volbracht! - nog had kromgelegen om een cartoon met een Tottenham-fan die zich na afloop van de wedstrijd op de Wallen begeeft en sneu vraagt 'How much for just a hug?'. Al die opgewekte zelfverzekerdheid, alsof we het ticket voor Madrid al in de tas hadden, man man man.
Hendriks trof uiteindelijk ook Daley Blind en die bood een uitweg uit de ellende. "Ik denk dat heel de wereld van ons genoten hep", zei hij. En zo is het. Vaatwasser ingeruimd, lege flessen in de bak, tafel schoongeveegd, licht uit.
<<< Songfestival Sekszusjes>>>