De tijd van komen en gaan
Tja, dat werkt natuurlijk uitstekend, Herman van der Zandt als presentator van het eindejaars muziekfeestje Top 2000 a gogo, in plaats van Matthijs van Nieuwkerk. De eerste aflevering voelde je de geest van De Grote Gecancelde nog wel over het publiek zweven. En was er lichte onrust bij de ervaren side kick Leo Blokhuis, die de neiging had de leiding te nemen. Maar al binnen een paar dagen vulden Van der Zandts warmgelopen voeten prima de grote schoenen van zijn voorganger. En denderde het eerbetoon aan de Top 2000 weer als een trein richting de nummer 1, Bohemian Rhapsody.
Ik weet niet of Van Nieuwkerk weleens stiekem een stukje meekijkt naar 'zijn' televisieklassieker - een hit sinds 2002. Wellicht somber hintend naar het beeldscherm, dat het door hem zo vaak gebruikte woord 'schatplichtig' wel eens mag vallen.
Het moet een hard gelag zijn, nu zelf te ervaren hoe hard de mediawereld kan zijn, de wereld van weg is weg, the show must go on.
En Top 2000 a gogo blijkt bepaald geen onemanshow te zijn. Van der Zandt heeft genoeg flair, personality, humor en liefde voor muziek om het programma ook te kunnen dragen. Neem het op zijn lijf geschreven nieuwe onderdeel waarin hij als Herman de Schermman al swipend analyses geeft van het Top 2000-stemgedrag, op basis van criteria als leeftijd en sekse. Simpelweg gezellig, en perfect passend bij de warme buurtkroeg-ambiance waarin gebeurt wat Pierre Kartner zingt over zijn havencaféetje: daar telt je geld of wie je bent niet meer mee.
Nou ja, ongeveer dan. BN'ers zijn wel de blikvangers aan de bar, maar het enige wat echt telt is of ze een beetje muziekkennis hebben en hun gevoelens durven bloot te geven. Zo openbaarde donderdag onderwijsminister Dennis Wiersma dat hij graag rapper Eminem op zijn oren zet, als pepmiddel. Maar als heimweeplaat had hij 15 miljoen mensen meegenomen, de optimistische ode aan het Nederlandse volk van Fluitsma & Van Tijn. Mijn hemel, als je dat clipje uit 1996 weer terugziet: wat een onbezorgd landje. Zou een liedjesschrijver nu nog wegkomen met de regel 'Niemand die droog brood eet'? Er welke beelden zouden passen bij de versie 2023, over Bijna 18 miljoen mensen?
Een heel fijn beeld - mijn beeld van de week - zat dinsdag in Nieuwsuur. Begin april schreef ik over een reportage van Gert-Jan Dennekamp, waarin hij de ouders sprak van Viktoria Androesja, een Oekraïens meisje dat door de Russen was meegenomen op verdenking van spionage. "Zouden we ooit nog horen hoe het met haar is?" eindigde ik toen. Ja dus! Viktoria is vrijgelaten bij een uitruil van gevangenen en Dennekamp zocht haar op.
Apart. Ik verwachtte onbewust emotionele beelden, van opnieuw een huilende moeder, maar dan nu van blijdschap. En een kwetsbare Viktoria, met trillende lip haar lot beklagend. Maar nee, niks Hollywood-clichés. We zagen een jonge, sterke vrouw, rustig haar verhaal vertellend, gepokt en gemazeld door de rauwe realiteit van het Oekraïense bestaan. Zij beseft vast als geen ander dat haar ervaring geen uitzondering is, en de strijd nog lang niet gestreden.
Maar wat een welkom verlaat kerstcadeau, haar te zien. Ik wens ons allen een 2023 vol verhalen die goed aflopen, met veel victorie en Viktoria's.