Dokter Deen: zal iemand dit seizoen overleven?
Natuurlijk heb je als tv-columnist ook wel eens een blinde vlek. Is er een programma dat je op een of andere manier steeds mist. Bij mij was dat 'Dokter Deen'. Van de eerste drie series zag ik slechts flarden, maar dit seizoen ben ik dan eindelijk echt goed gaan zitten voor deze veelbekeken doktersroman op Vlieland. En, chapeau voor uw doorzettingsvermogen trouwe fans! Want wat een heftig drama: ik sprak net van een blinde vlek, maar misschien is het begrip 'dode hoek' toepasselijker. Zou er aan het eind van dit seizoen nog iemand in leven zijn op het verdoemde Waddeneiland?
Aflevering drie was een zware bevalling. Omlijst door sombere klanken word je door een wereld vol rampzalige vraagstukken geloodst: gaan we die longkanker nog bestralen, zal ik binnen twee weken dood zijn aan de ALS, wat te doen met de dementerende moeder, wachtlijsten, erectieproblemen, snijwonden en toen moest ook nog die aardige oom Jan dodelijk bekneld raken tussen tractor en aanhanger.
Tussen alle bedrijven door racete Monique van de Ven alias Dokter Deen als een dolle rond in haar stoere auto, totaal onverantwoord met haar telefoon aan haar oor. Die stevent af op een zwaar ongeluk, zal wel de bedoeling zijn van de scenarioschrijvers. Nu is dit ook het laatste seizoen voor deze serie bij omroep Max, lees ik. Maar de makers van 'Dokter Deen' schijnen daarna best bij een andere omroep verder te willen gaan. Vandaar misschien die grote schoonmaak!
Hoop voor de toekomst van de serie biedt de ontluikende romance tussen dochter Deen en Waylon-kloon Otis Monk. Hun prille contact lijkt te gaan verlopen zoals dat in een boeketreeksje hoort: via een pad vol misverstanden, onbegrip en verkeerde timing uiteindelijk elkaar snikkend in de armen vallen en dan liefdesbaby's maken.
Iets wat ook een immer glorende optie is voor de hoofdfiguren uit die andere razend populaire Nederlandse dramaserie, 'Flikken Maastricht': zullen Eva en Wolfs elkaar ooit gaan bekennen in de bijbelse zin? Deze latente romantische mogelijkheid houdt je als kijker op de been in het jammerdal. Ook aflevering drie van deze reeks was niet kinderachtig, inclusief de suggestie dat een pasgeboren baby is verdwenen in een blender, als ik het allemaal goed heb begrepen.
Er is ook rechtvaardigheid: in de eerste twee episodes rekende Wolfs af met een van de moordenaars van zijn kind. De in- en inslechte Bea Middelkoop is niet meer. Ergens wel jammer dat dit personage van actrice Carly Wijs van dat flatgebouw stortte, ik vond haar een prettige foute vrouw om naar te kijken. Hetzelfde geldt voor die Amsterdamse crimineel met de getatoeëerde kruisjes op zijn vingers, Sjon, overtuigend gespeeld door Edwin Jonker. Helaas verdween hij al na twee afleveringen achter slot en grendel. Misschien mag hij ontsnappen, om opnieuw dood en verderf te zaaien.
Ja gruwelijk kijkgenot, beste lezers. Toch, zolang mijn moeder het niet te gek vindt, hoort u mij er niet over. Zij is mijn graadmeter in dezen, want een grote en meelevende fan van langlopende series. "Ik vind het soms ook wel veel", zegt ze, "en denk dan hoe verzinnen ze het? Maar het zal het echte leven wel zijn."
Liever op de buis, dan in je eigen huis, denk ik dan maar.