Een beetje onrustig, je zou ervoor tekenen na zondagavond
Zondag had ik gewoon geen zin in het nieuws over de rellen. Buikpijn als ik eraan dacht. Maar maandagochtend moest deze struisvogel weer aan de bak van zichzelf. Om 7 uur het NOS-journaal aangezet: laat de de rampspoed het huis dan maar binnengolven. Al snel zat ik zowaar even te grinniken, toen NOS-presentator Mark Visser opende met: "In zeker tien gemeenten zijn gisterenavond ondanks de avondklok rellen geweest." Het leek me eerder vanwege de avondklok. Maar daarna was ik verder wel klaar met lachen.
Een wat waterig ogende Kees van Dam kwam in beeld, voor een verslag. Vanaf de redactie, werd er nadrukkelijk bij gezegd. Moesten we hieruit begrijpen dat dit een gevolg was van de walgelijke agressie richting NOS-reporters, onder meer in Urk? Had Van Dam anders als een echte verslaggever naast een nog smeulende auto in Den Haag of Eindhoven gestaan? Het werd niet uitgelegd, maar ik voelde sowieso mee.
Van Dam meldde dat er in Amsterdam 190 aanhoudingen waren geweest, en maakte het wat gammele bruggetje dat 'die arrestaties tot de nodige krantenkoppen hadden geleid'. Hij hield ochtendkranten omhoog. De Telegraaf met 'Ravage door rellen', Trouw met 'Vlam slaat in de pan', dat werk.
Ik keek wat meewarig naar het gedoe met de kranten, maar bedacht dat de verslaggever er net zo verslagen uitzag als ik me voelde. Hoe eng is deze situatie? Als burgemeester Jorritsma van Eindhoven zelfs over een burgeroorlog spreekt, waar moet je dan voor vrezen?
Bijzonder genoeg bracht juist het bericht dat de politie spreekt over 'de ernstigste rellen sinds de krakersrellen in de jaren tachtig' enige rust in mijn hoofd. De krakersrellen, die hebben we overleefd, dat konden we aan. Zelfs de verwachting dat het de komende tijd 'nog wel een beetje onrustig zal blijven' voelde als goed nieuws. Een beetje onrustig, daar teken je voor na zondagavond.
Maar kaal was dit journaal, zonder verslaggever tussen de relschoppers, zonder gesprekje met omwonenden, of met een iemand van dat Enschedese ziekenhuis waar met stenen is gegooid. En ik bedacht hoe trots ik ben op Joris van Gennip, die ik ken van een reportage tussen de immigranten in Calais. Van Gennip is momenteel dé persfotograaf voor al uw gespannen situaties, stond menigmaal tussen de gele hesjes in Parijs. Via zijn FaceBook-pagina zie je de rellen van binnenuit. En leef je ook mee met z'n moeder, die trots doch bezorgd de verrichtingen van haar zoon volgt. Zo kreeg Van Gennip zondag in Amsterdam de volle laag van het waterkanon. 'Thank God for waterdichte Leica's' schreef de dappere eenpitter.
Tegelijkertijd vroeg ik me ook af: kunnen we die toestanden niet beter negeren, is al die publiciteit niet olie op het vuur?
Het vroege journaal was voorbij, daar kwam demissionair minister Sigrid Kaag in beeld, met duidelijke taal bij 'Wakker Nederland'. Dreigt een burgeroorlog? Welnee, in Syrië en Soedan had Kaag geleerd wat dat is: een situatie waarin de staat zich als agressor tegen de bevolking keert en alle mensenrechten schendt. Hier in Nederland gaat het simpelweg om hooligans die misbruik maken van het recht op demonstreren. "De meeste mensen zitten braaf thuis", klonk het.
Zoals ik. Het was tien voor half acht, het zou nog een uurtje duren voordat de zon opkwam. Toch zag ik het al wat lichter in.