Een Braboneger tussen de ouwe slavendrijvers
Zo kan het dus ook, dacht ik maandagavond toen ik de tranen van mijn wangen veegde na het zien van 'De Braboneger verkaast'. Het waren tranen van het lachen. En van opluchting.
'Les Intouchables' gezien? Steven Brunswijk alias de zelfbenoemde Braboneger is net zo'n grote mooie man als Omar Sy, de ziekenverzorger in die Franse succesfilm. Onze Steven is geboren in Paramaribo, getogen in Tilburg en spreekt met een vet Brabants accent. Toen hij daarmee op YouTube kwam, ging het hek van de dam en inmiddels ventileert hij er met regelmaat zijn kijk op de wereld. Aan politiek correct zijn doet Brunswijk niet. "Ik bash iedereen: Marokkanen, Surinamers, Turken, Hollanders, Antillianen. Want dan is iedereen gelijk."
En nu heeft Steven ook een eigen programma bij Avro/Tros, 'De Braboneger verkaast'. Hij vraagt zich hierin af waarom hij zo weinig blanke dingen doet. "Ik ben een werkende neger - ja, die bestaan! - met een baan, een blanke vrouw, een hypotheek. Maar hoe geïntegreerd ik ook ben, naast mijn schoonfamilie ga ik verder alleen met Surinamers om." Ook zijn vrienden vragen zich het af: waarom doen wij die typisch blanke dingen niet? "Zijn we soms bang dat de Surinaamse gemeenschap ons dan als bounty ziet: zwart van buiten, wit van binnen?"
Voor het programma wagen Brunswijk en zijn vrienden het erop. Ze stappen uit hun comfort zone en denderen die van de blanke medelander binnen. "Pas op mensen, hier komen de negers! Let op uw spullen!" Ze trotseren de bittere kou van de skihal, waar zich zelden tot nooit Surinamers wagen. Ze gaan in Frankrijk kamperen met een vouwwagen, om net als blanke Nederlanders 'hun vakantie op te offeren aan primitief doen'. Tijdens een excursie naar een wijndomein slaat Steven de uitnodiging om mee te helpen vrolijk af, 'vanwege de negatieve associatie die ik voel bij plukken op een groot veld'.
Ook dikke pret op het overvolle Oktoberfest in Sittard. "Niet bang zijn", zegt Steven tegen zijn vrienden,"het zijn gewoon mensen, ook al zijn ze niet bruin.'' Nooit eerder werden op dit feest drie Surinamers in Lederhosen gesignaleerd. Het kostuum staat de gasten geweldig en menige Dirndl wil met de mannen op de foto. "Niet verklappen hè, maar ik val op donkere", glundert een ondeugende Limburgse dame. Een bezorgde echtgenoot trekt zijn vrouw bij het drietal vandaan. Niet te enthousiast worden, hè.
Zo bezoekt de Braboneger allerlei blanke bastions, altijd paraat met een grap om de onwennigheid te doorbreken. Zoals in dat witte bejaardentehuis waar hij de breekbare bleke besjes onbekommerd omschrijft als een stelletje ouwe slavendrijvers.
Soms is Steven even serieus, wanneer hij met zijn zijn ouders spreekt over het woord neger, over zakendoen in een blank land, over omgaan met geld.
Maar wat een verademing om verder vooral met hem te lachen om al die culturele verschillen, om de ellende uit het verleden, de aanpassingsproblemen, de vooroordelen.
Liefde overwint veel, humor overwint alles.