Leren dirigeren, met oneliners en met hardliners

"De kinderen luisteren niet naar mij, de honden luisteren niet naar mij, dus leidinggeven is not my cup of tea. Maar met Maestro ga ik daar verandering in brengen." Welgemoed trapte comédienne Plien van Bennekom zondag het nieuwe seizoen af van dirigeren-kun-je-leren. En al merkte de Maestro-jury over haar dirigeerstijl op dat het leek 'alsof ze een koe aan het vangen was', de kandidate nam het orkest ongeoefend meteen prima op sleeptouw.

Ik ben niet zo goed in amusementsprogramma's, omdat ik meestal al snel denk dat ik iets beters te doen heb. Wanneer er geraden moet worden welke BN'er er schuilgaat achter een masker of welke er een wedstrijdje zal winnen op een onbewoond eiland, dan blijft mijn hoofd meestal niet bij de les. Maar Maestro is als een huisvriend waarvoor ik ga zitten, nu al voor het zesde jaar.

Misschien omdat klassieke muziek op zich niet met zich laat sollen, maar het dirigentschap de enige positie in een orkest is waar je met bluf toch een heel eind komt. Ik bedoel: wanneer je viool gaat spelen terwijl je geen viool kúnt spelen, dan val je altijd door de mand. Maar op de bok - zoals presentator Frits Sissing het zo graag noemt - daar kun je met de juiste lichaamstaal en oogopslag ook als amateur nog heel wat mensen imponeren.

Zeker als je luisteraars geblinddoekt zouden zijn. Want neem wat kandidaat Henk Spaan overkwam. De journalist sleurde met lelijke, harde bewegingen en gespannen kop het orkest door de Badinerie van J.S. Bach: de nog ongetrainde Spaan roeide met de riemen die hij had. Het was niet om aan te zien en twee van de drie juryleden zetten Spaan weg als de risée van de avond. Het derde jurylid ging er niet tegenin. Maar luister je Spaans prestatie terug met je ogen dicht, dan valt het helemaal niet tegen, vindt dit thuisjurylid.

U merkt, ik zit er al helemaal in. En nu gokken toch zo populair aan het worden is: voorlopig zet ik in op radiomaakster Eva Cleven en voornoemde Van Bennekom, omdat het deze vrouwen geen enkele moeite lijkt te kosten de ziel van de muziek te belichamen.

Dezelfde zondagavond zag ik met afgrijzen nog een andere uitzending over dirigeerkunsten. Omroep HUMAN is gestart met een nieuwe reeks Argos Medialogica, het programma over het verschil tussen beeld en werkelijkheid. De eerste aflevering ging over de lange arm van Bejing, bij de pogingen om met letterlijk en figuurlijk grensoverschrijdende acties de naam 'China' een positieve klank te geven.

Zo worden ook in ons land mensen rechtstreeks bedreigd die de mishandeling van de Oeigoeren aan de orde stellen, zoals gevluchte ooggetuigen. Een lerares die in een heropvoedingskamp had gewerkt vertelde over intimiderende telefoongesprekken die ze hier in Nederland ontvangt, en over de angst voor achtergebleven familieleden.

Andere pr-acties gaan via social media. Zijn er geruchten over slavernij op de katoenboerderijen in Xinjiang, dan nodigt China welwillende buitenlandse vloggers uit voor een geheel verzorgde 'persreis' waarop ze kunnen constateren dat alles juist koek en ei is op het boerenland.

Kun je het ergens toch goed nieuws noemen, dat China er aan hecht om een positief imago te orkestreren? Misschien, maar je kan beter niet luisteren met je ogen dicht. 

<<<Amalia op weg naar de troon                                                                  Sinterklaasjournaal>>>