Met je rugzak en je rugzakje, lopen met jezelf
De grote tv-hits van deze zomer kunnen niet contrastrijker. Aan de ene kant gaan we massaal zitten voor sensationele topsport, aan de andere kant boeit ons juist het sloomste gekeutel van de wereld. Qua deze laatste categorie doel ik natuurlijk op 'We zijn er bijna', dat bizar eenvoudige programma over mensen die met hun camper op pad zijn. En dat meer dan een miljoen kijkers trekt met beelden van vakantiegangers die koffie drinken en schotels uitrichten.
Ook van Omroep Max is de nieuwe serie 'Laat mij maar lopen', over zeven mensen die een stuk van de route naar Santiago de Compostela afleggen. Je zou kunnen zeggen dat hierin die topsport en die nietsigheid wonderbaarlijk fijn samenwerken, als je een beetje van goede wil bent. En waarom ook niet!
'Laat mij maar lopen' is in ieder geval goed getimed: de wandelaars banen zich een weg door het dorre landschap tussen Salamanca en Santiago - 'de route der waanzin' - onder een zware zon, hijgend van de hitte. Je kunt je deze dagen goed voorstellen hoe pittig het moet zijn om dan 25 kilometer per dag te lopen, drie weken lang, met een flinke rugzak. Plus een rugzakje: deze mensen hebben allemaal iets te verhapstukken met zichzelf of met het leven.
De eerste minuten van 'Laat mij maar lopen' waren nog zorgeloos, met prachtige beelden van dit zandkleurige en ruige stuk Spanje. De desolaatheid knalt van het scherm en ik wilde meteen op zoek naar mijn Spaanse boeken van Cees Nooteboom, en Michener's Iberia. Bij hen las ik hoe middeleeuwse rechters het lopen van el camino soms oplegden als straf, als boetedoening voor een aards vergrijp. En hoe sommige slimme slechteriken gewoon iemand betaalden om de route in hun plaats te lopen. Zij wachtten dan rustig luierend in een herberg de terugkomst van die 'koerier' af, met in zijn rugzak het zo belangrijke camino-paspoort vol stempels.
Maar deze zeven brave burgers op tv willen hun problemen zelf weglopen. Na het eerste kwartiertje was het gedaan met de louter mooie beelden en begonnen de persoonlijke verhalen. Zoals dat van San (39). Hij verloor binnen een paar maanden beide ouders, wat hem niet in de koude kleren is gaan zitten. Hij heeft van beiden wat as bij zich, brandt kaarsjes in kerkjes. Medewandelaar Carlos wacht geduldig. "Hier lopen is voor jezelf bezig zijn."
Marcella (70) lijkt het meest in de knoop te zitten. Met een piepend stemmetje houdt ze onderweg de moed erin door Abba-liedjes te zingen. 'The dancing queen' en 'Knowing me, knowing you', maar echt vrolijk is ze niet. Marcella is opgegroeid in een pleeggezin, heeft zelf kinderen en kleinkinderen gekregen, maar blijkbaar met iedereen een slechte band. "Terwijl ik zo mijn best heb gedaan om familie te worden met elkaar."
Hoe het precies zit zullen we nog wel ontdekken. Want als onderweg de mobiel gaat en een kleinzoon belt, klinkt het allemaal heel gezellig. En zegt Marcella zelf dat hij echt niet iedere dag hoeft te bellen.
Ze kiest er tot nu toe steeds voor om alleen te lopen, dit vat vol emoties. In mijn hoofd klinkt opeens die andere Abba-hit, 'Waterloo'. Maar ik blok het uit, en hoop dat ook Marcella beter uit de strijd komt.
<<< Nadia Moussaid Kijken in de ziel>>>