MH17: kom maar door met die emo-tv

"Emo-televisie! Iets anders is het niet, de hele week die MH17-ellende op het scherm. Alsof er ondertussen niet al ik weet niet hoeveel andere rampen zijn gebeurd."

Zo. Mijn oude vriend C. (83) uit Gouda aan de lijn. Hij staat niet per se bekend om zijn subtiele manier van formuleren, maar zijn harde oordeel over de ruime aandacht voor vijf jaar MH17 verraste me. Een typische 'ferme jongens, stoere knapen' reactie van een man die zelf nog in de schuilkelders heeft gezeten? De kijkcijfers laten zien dat hij niet de enige is met desinteresse. Zo zagen bitter weinig mensen de officiële MH-17 herdenking: 144.000 stuks. Het is vooral sport en spel waar we deze dagen zin in hebben.

Wás alle MH17-aandacht te veel van het goede? Op NPO3 werden alle MH17-afleveringen van 'Break Free' herhaald. Met ook slechts een handjevol kijkers, voor hoe vrienden en familieleden vertellen over de jonge slachtoffers, hun laatste gezamenlijke momenten. Emo-tv pur sang inderdaad, waarbij je als kijker niet veel anders kan dan stil toekijken, een traan wegduwend over zo veel pech en onrecht.

De NOS koos een journalistiekere aanpak. Het zond een zevendaagse serie uit van korte interviews met allerlei soorten direct betrokkenen: familieleden, een onderzoeker, een lijkwagenchauffeur, de crisismanager van Malaysian Airlines. Toch lag ook hier het accent op de emotionele beleving. Zo begon het item met Ron Smits (Onderzoeksraad voor Veiligheid) met zijn uitspraak: "In dat wrakstuk, dat toestel, zit emotie. Emotie van 298 mensen."

In het gesprek met Cécile - wier zus met man en kinderen uit de lucht is geschoten - zat nog wel een ander soort gevoelens. Cécile vertelde hoe ze na de eerste berichten het crisisnummer belde voor meer informatie. Hoe ze uren in de wacht stond, uiteindelijk een ondeskundig iemand aan de lijn kreeg die haar nummer noteerde, belovend dat ze zou worden teruggebeld. Maar dat gebeurde dus niet, terwijl minister Opstelten op televisie stond te shinen hoe 'alle betrokkenen op dit moment worden geïnformeerd en opgevangen'.

Wat mijn vriend C. aan de NOS-serie het meest zal bekoren - mocht hij terugkijken - is de samenvatting die de Oekraïense brandweerman Taras Solodovnik gaf van zijn opruimwerk na de crash: "Mag ik kort zijn? Het was lelijk. En heel onaangenaam."

Maar het zál je kind maar wezen. NCRV-KRO zond woensdag een documentaire uit die je niet gemakkelijk weg zapte: "De oorlog is Oud Ade binnengekomen". Op zich een film zonder verrassingen: klein dorp, pais en vree, hechte gemeenschap, twee jonge plaatsgenoten sterven bij een terreurdaad, echt vreselijk, maar het brengt mensen wel nader tot elkaar. Bijna een cliché voor de buitenstaander, maar voor de nabestaanden is de MH17-ramp de indrukwekkendste en heftigste gebeurtenis is die ze ooit zullen moeten doorstaan.

Alleen al het moment waarop de moeder van Erik vertelt hoe ze in een auto zat, op schoot een doosje met een paar stukjes van haar zoon erin. Hoe ze toch een beetje blij was, dat ze iets van hem terug had.

Een intens fragment, dat alle noodzakelijke emoties samenbalt. En mocht dit soort aandacht bijdragen aan de uiteindelijke berechting van de daders: laat nog maar een tijdje doorkomen dan.

<<<maanlanding                                                                         Vierdaagse>>>