Na een zware tv-week uitpuffen met een paar vrolijke Vlamingen
Zal het lukken om er toch een opgewekte zaterdagcolumn uit te persen, aan het eind van deze televisieweek? Ondanks alle beelden van vreselijke valpartijen in de Tour, de afgang van Oranje, het gedoe rond de Kaag-docu? Gelukkig kwam er ook een stel vrolijke Vlamingen voorbij.
Ze zeggen dat kijken naar sport goed voor je is, omdat je hart er sneller van gaat kloppen en de adrenaline dan flink door je klieren bruist. Maar wat gebeurt er met ons gestel als we die verschrikkelijke valpartijen aanschouwen? Niet een keer, maar tig keer, van alle kanten en vertraagd bovendien? De Tour lijkt inmiddels een gevaarlijker sport dan de Formule 1. En iedere keer als zo'n rank lichaam tegen het meedogenloze asfalt plettert voelt mijn lichaam ook pijn, kijk ik weg. Zelfs bij de tiende herhaling.
Ook bij het voetbal mag de ellende best wat minder frequent en expliciet. Neem die zwikkende enkel van rode duivel Kevin De Bruyne, zondag tegen Portugal. Ik keek op d'n Bels en in de pauze werden de vertraagde beelden van het fatale moment vaak herhaald. Knak. Brrr. Ik snap dat de beelden erbij horen, maar ik kan er niet goed tegen.
De deining over de Kaag-documentaire Van Beiroet tot Binnenhof, vanwege de aanpassingen die de VPRO de minister gunde, beleefde ik eigenlijk een stuk rustiger. Als je je zoals Sigrid Kaag jarenlang laat filmen - overal, ook thuis, ook wanneer je achter de schermen over andere personen praat - dan is het logisch dat je inzage wilt en krijgt in het eindresultaat.
Maar toch goed dat de gang van zaken nader wordt onderzocht: er lijken grenzen overschreden. Zeker wat betreft die vergeten autogordel. Het feit op zich is een gevalletje 'laakbaar, maar laat maar'. De Nederlander neemt in zoveel dingen geen voorbeeld aan Kaag, ik heb niets gemerkt van een hashtag #ikgesp'mooknietmeer. Wel te gispen is dat de VPRO actief heeft onderzocht of een fake gordel kon worden ingemonteerd. Dat is zo not done in een serieuze documentaire. Het mea culpa van VPRO-hoofdredacteur Stan van Engelen, 'het is niet goed geweest om mee te denken over een mogelijke technische oplossing van iets dat uiteindelijk het probleem van de geportretteerde minister was' is slim geformuleerd, maar veel te vlak. Wordt ongetwijfeld vervolgd.
Enfin. Aan het eind van zo'n televisieweek zijn er gelukkig twee Vlaamse programma's die je in een andere wereld brengen. Op vrijdag is dat de zalige serie De Kemping waarin een groep mensen met weinig werkervaring een camping in de Kempen uit de grond stampt. Alleen al voor het taalgebruik blijf je plakken. Een schep heet een zweetlepel, ergens je hersens voor nodig hebben: ik ga d'r mijn mayonaise eens over laten draaien.
En dan op zaterdag Dwars door de Middellandse Zee, een nieuwe trektocht onder leiding van Arnout Hauben die ik hier al eerder mijn liefde heb verklaard, toen hij met zijn twee maten rond de Noordzee en door België wandelde. Ook deze serie zit vol mooie uitspraken. Zoals vorige week die oude baas op Corsica, die op dat eiland met z'n historie vol moord en vendetta een nuchtere boodschap had: 'Je graaft je graf met je tanden'. Oftewel: eet gezond, of je gaat eraan.
Een uitstekende mantra voor op de koelkastdeur, heb ik gemerkt.