Lekker rellen dit weekend? Ambulancemedewerkers kampen ook met PTSS
O hemeltje, deze rubriek heeft nog nooit geschreven over de erectieproblemen van Waylon, die hij onlangs bij Raven van Dorst noemde als reden voor zijn vreemdgaan. Noch een oordeel geveld over of Emma Wortelboer een beha had moeten dragen in de auto met Diederik Gommers, in het nonsens programma De gevaarlijkste wegen van de wereld. En mijmert ook niet of de relatie van Matthijs van Nieuwkerk zal standhouden nu hij publiekslieveling af is. Of hoe grappig het is dat Gordon op Instagram vertelt dat het leven zo fijn is zonder Instagram.
Het is gewoon te veel allemaal, wat onze beroemdheden beleven. Vaak smeuïg genoeg: ik ben natuurlijk ook een sloerie dat ik er een smakelijke start van deze column mee klei. Maar wat moet je er verder mee? Neem Omroep MAX-baas Jan Slagter die op 5 december als Sinterklaas optrad in Op1 en verre van grappig was. Noch te volgen, waar hij tekeerging over kerncentrales, woke en BNNVara. Het leerde weer dat het een vak is, komiek zijn, of acteur.
Arme Jan, denk ik dan hoogstens, dat nou niemand om je heen je influisterde van doe dit niet. Nu was hij weer perfecte brandstof voor Gijs Groenteman en Marcel van Roosmalen, die in hun podcast Weer een dag woensdag ongegeneerd korte metten maakten met de 'Putin van het Mediapark' zoals ze de Omroep MAX-baas typeerden, als een man in de verdrukking nu vriend en NPO-baas Frans Klein uit beeld is.
Beter maar proberen door de bomen het mooie bos te blijven zien. Met deze week op de lijst kijkwaardigste programma's wederom een bijdrage van Human: de 2Doc Blauw licht - Herinneringen van een ambulancebroeder. Een film die slechts vijftien minuten duurt, maar uren nadreunt.
Erin praat Louis Diks over zijn werk. Hij rukt al 23 jaar uit met de ambulance, vaak meer dan duizend keer per jaar, op naar mensen in nood. Nooit wetend wat hij precies zal aantreffen.
In een sobere setting vertelt Louis zijn ergste herinneringen. Aan de boer liggend in het veld, versneden door zijn landbouwmachine, en hoe in de verte de vrouw van de boer aan kwam lopen. Hoe je dan niets anders kan doen dan een hand vasthouden. Over een binkie van 15 jaar, geknakt onder een betonplaat, huilend om zijn moeder.
Als Louis door zijn stad fietst, ziet hij de omgeving anders. Daar is toen iemand gesprongen, daar lag dat meisje onder een vrachtwagen, daar verdronk een kleuter.
Wanneer het hem te veel is, gaat Louis naar de bioscoop. Een trieste film kan zijn tranen bevrijden. Relativerend zei hij: "Je kiest dit vak ook wel om de sensatie, je wilt adrenaline voelen, je wilt hollen of stilstaan." Het lucht je als kijker een beetje op. 'O, hij wil het echt zelf.'
Maar hoe houdt zo'n ambulancebroeder stand? Op de Human-site noemen de filmmakers het begrip PTSS. En verbazen zich erover hoe we het lijden naar de randen van onze samenleving verplaatsen. "Liefst uit het zicht. Geen begraafplaats om de kerk, maar weggemoffeld aan de snelweg. We 'outsourcen' het onder ogen komen van het lijden aan professionals."
De kleine film is een grote hommage aan de 6800 ambulancemedewerkers die dagelijks op pad zijn. En iedereen die dit weekend van plan is weer eens een vuurwerkbom naar een ambulance te gooien, omdat voetbal zo'n mooie sport is, die moet zich helemaal kapot schamen.