Samen kijken naar de wereld.
Mijn vaders dagen zijn nu echt geteld en we reizen duizend kilometer om bij hem te zijn in zijn laatste momenten. De enige inspiratie die ik nu kan vinden voor het schrijven van een tv-column, komt van herinneringen aan hoe we samen zo vaak voor die stomme beeldbuis hebben gezeten. Zeker deze laatste periode ook. Mijn vader kwam nauwelijks nog in de buitenwereld, dus die buitenwereld moest maar naar hem komen. En praten ging hem ook niet meer goed af. Dat lieten we dan maar over aan de Van Rossems, de musici van Maestro, de presentatoren van Podium Witteman. Gelukkig vallen mijn tv-voorkeuren niet ver van de boom.
Vroeger was dat wel anders. 'Takkeherrie' was het standaard commentaar van achter zijn krant wanneer wij kinderen naar TopPop keken. In een aantal gevallen klopte dat ook wel. Maar toen kwam Blondie, met zangeres Debby Harry. Voor haar viel mijn vader als een blok. Ik vond haar veel te jong voor hem. Maar ze schelen maar dik tien jaar, heb ik laatst opgezocht.
Pa loerde ook over zijn krant mee wanneer de loensende zangeres Rafaella Carrà of de sensationele Tina Turner voorbijkwamen. Ook menige omroepster kon hem bekoren.
Jemig, omroepsters. Jongere kinderen moeten het maar even googelen.
Vaak bracht de tv bijzondere vrouwen ons huis in. Ik weet nog goed hoe mijn beide ouders zich vergaapten aan een optreden van The Pointer Sisters. Wat een ongetemde zelfverzekerdheid. En dan die show van Bette Midler. Dat weelderige vrouwelijke wezen dat scherpe en keiharde grappen maakte over mannen en over haar eigen decolleté, dat zag je niet vaak in de jaren zeventig. In ieder geval niet bij ons in de buurt.
In diezelfde periode ruilde Veronica zijn piratenstatus in voor het officiële omroepbestaan en zond de zender heel rebels iets uit dat ook nog nooit was vertoond op de Nederlandse tv: een echte horrorfilm. Mijn vader en ik keken er samen naar en het was meteen de laatste horrorfilm die ik ooit heb gezien. Waarom zou je jezelf voor je lol angst aanjagen? Ik kroop tegen mijn vader aan en eiste zijn belofte dat alles goed zou aflopen. Het zat er niet in.
Maar het leverde wel een warme herinnering op. Net als die keer dat we samen publiek waren bij een opname van 'Jonge mensen op weg naar het concertpodium', met Cees van Drongelen. Weet u nog? Jonge klassieke musici die mochten laten horen wat ze konden, zonder competitie of spelelement of wat dan ook. Het spannendste was dat de regisseur na 8 minuten de opname opeens stillegde. Speelde de pukkelige pianist niet goed genoeg? Nee, er hing een draadje aan het manchet van zijn mouw, en dat irriteerde de regiekamer.
Kleine zaken, dierbare momenten. Spectaculair leven is iets voor andere mensen. Al hebben mijn ouders heel stoer een aantal jaren een huisje in Frankrijk gehad. Daar keken ze graag naar het wonderschone programma 'Des Racines et des Ailes' over de allermooiste kanten van la douce France. Toen mijn vader ziek werd heb ik een DVD-doos met hoogtepunten uit die serie voor hem gekocht. Stom dat we er nooit eens samen voor zijn gaan zitten.
Maar nu wil ik alleen nog maar stil kijken naar mijn vader zelf.