Bodem: zoektocht naar verlossing in een tragikomische saus
Het was een raar gevoel vorig jaar september. Actrice en cabaretière Eva Crutzen (36) won een Gouden Kalf voor de beste hoofdrol in een dramaserie, maar het ging om een serie die nog niemand had gezien: Bodem. Vreemde gang van zaken, als je een beetje wil meeleven met zo'n prijzengala.
Afgelopen maandag, bijna zes maanden later, konden wij gewone stervelingen dan eindelijk zien waar het allemaal om ging: Bodem startte op NPO3 bij BNNVara en kwam in z'n geheel online. En de zesdelige serie dendert hier binnen, ik neem hem momenteel met grote gretigheid tot me.
Zonder te veel te spoileren, wordt snel duidelijk dat hoofdpersoon Cat, een jonge feestlustige vrouw die volop drank, drugs en mannen verslindt, niet alleen maar een stoere sloerie is. We zien geregeld beelden uit haar onrustige dromen, waarin ze zich onderwater bevindt, omhuld door angstaanjagende verkeersgeluiden. Het rauwe leven dat Cat leidt, de irritatie die ze voelt bij haar familie en collega's; achter deze fatalistische façade van fuck de wereld schuilt een verstikkend trauma, dat langzaam maar zeker komt bovendrijven. Snakkend naar lucht.
Cat's ruige zoektocht naar verlossing is door Crutzen - ook de scriptschrijver, muziekmaker en regisseur van Bodem - overgoten met een onweerstaanbare tragikomische saus. Ik moest geregeld denken aan de serie After Life van Ricky Gervais, waarin rouw en rauw ook zo'n symbiotische relatie aangaan. Waarin de hoofdpersoon de wreedheid van het bestaan ook probeert te overleven door vooral de absurditeit ervan te zien. En geregeld tot op de bodem gaat.
Wat Eva Crutzen daarbij zo'n heldin maakt, is haar zelfverzekerde zelfspot. Zoals ze die ook vertoont in Promenade, het satirische programma met Diederik Ebbinge. Crutzen is een prachtige vrouw, maar dat belemmert haar nooit om de meest onaantrekkelijke scènes te bedenken, waarin ze zich in te strakke kleren hijst of zich vertoont met zwarte make-upkringen onder haar ogen. A la de dito sterke vrouwen van Toren C. Neem het moment dat Cat na een doordrenkte nacht 's ochtends vroeg haar jas van de kapstok wil pakken en een uitdagende jongen in de weg gaat staan. Ze hoeft hem alleen maar in zijn gezicht te blazen met haar schrale adem om zijn avances af te slaan.
Ook onvergetelijk: de scène op de begraafplaats waarin ze een roos wil werpen op een zojuist in de grond gezakte kist, maar zich vergist en haar telefoon in het graf gooit.
Zou Crutzen naast haar eigen regisseur ook haar eigen intimiteitscoördinator zijn geweest, vroeg ik me soms trouwens af. Ik was al snel de tel kwijt qua het aantal mensen waarmee ze zinderende scènes speelt. Alles voor de kunst, natuurlijk, honi soit qui mal y pense. Maar gecombineerd met alle gemakkelijk voorhanden zijnde pillen en lijntjes, kan ik me voorstellen dat meer kijkers zich afvragen hoeveel werelden er op deze planeet bestaan.
En bevolkingsgroepen. Zo moet ik steeds weer opnieuw - hebt u dat ook? - opzoeken welke geboortejaren en kenmerken er ook al weer horen bij bij de Generatie Z of aan welke leeftijden je moet denken bij de millennials (generatie Crutzen).
Zelf ben ik van 1963 en toen waren we allemaal gewoon naoorlogs, zoals ik het me herinner.
Misschien maar blij zijn dat ik me überhaupt nog iets herinner, ja.
<<<STAAL Je huis op orde>>>