Alleen op een eiland, maar dan samen
Omroep MAX maakt er al jaren werk van om in de zomer geen slappe thee te schenken, maar juist veel nieuwe sterke programma's te serveren. Zo wil de club van Jan Slagter dé zomeromroep zijn. Maar de eerste aflevering van Alleen op een eiland dinsdag speelde zich af in de barre kou, met veel wollen mutsen, sjaals en handschoenen in beeld.
Gelukkig werd het uiteindelijk hartverwarmend.
In Alleen op een eiland verblijft kleinkunstenaar en vogelvriend Hans Dorrestijn 'zes weken' op de Waddeneilanden, om daar te contempleren over het bestaan en naar het zwerk te staren. Dat aantal weken staat tussen aanhalingstekens omdat ik niet het idee krijg dat hij werkelijk anderhalve maand op de eilanden heeft gebivakkeerd. Wat betreft zijn eerste verblijf op Rottumerplaat, was een kort bezoek ook maar het beste. "Windkracht 30, gevoelstemperatuur -40 en ik ben tachtig: dus onderschat dit niet", bromde de beroepstobber tijdens de gure lentedag waarop een wiebelig bootje hem afleverde in deze onwelkome uithoek. Vijftig jaar geleden verbleven schrijvers Jan Wolkers en Godfried Bomans ook op Rottumerplaat, maar dan in de zomer. De watjes.
Het was niet de bedoeling dat Dorrestijn net zo'n eenzaam avontuur beleefde als zijn illustere voorgangers. Sowieso had hij eindredacteur Annette Bakker bij zich om tegenaan te praten. En ter verdrijving van verdere eenzaamheid mocht Dorrestijn per eiland iemand uitnodigen voor een goed gesprek. Op Rottumerplaat werd dat Dieuwertje Blok die met wapperende haren en gehuld in oliejas kwam praten over Dorrestijns lichte ontvlambaarheid voor vrouwen. Hij legde het uit: "Jullie zijn gewoon een betere soort, daarom ben ik er zo dol op". En hoe. Verliefd zijn op twintig, dertig vrouwen tegelijk, daar draaide Dorrestijn zijn hand niet voor om. "Ik beschouwde het als een neurose", zegt hij zelf.
Nu is Dieuwertje Blok ook een speciaal type op erotisch gebied. Toen Dorrestijn 50 werd gaf zij hem als verjaarscadeau een gedragen hemdje van haarzelf. Blok herinnert zich er niets van, maar Dorrestijn alles. Weet nog dat er slijtgaatjes inzaten. Even valt het woord fetisj, maar Dorrestijn noemt het per saldo een cadeau met een knipoog. "Jij wist dat ik je leuk vond, en zo liet je me dat blijken." Blok verwoordde wat waarschijnlijk veel vrouwen voelen: Dorrestijn roept vooral vertedering op, met z'n passie voor vrouwen. Al is dat niet de reactie die hij wil bereiken. Waardoor hij nóg meer compassie oproept. Als een vicieuze cirkel van ongewenste effecten.
Maar nu zat-ie daar dan toch, met een van zijn droommeisjes op een onbewoond eiland. Klappertandend. En ze staken de geluksthermometer in hun levens. Dieuwertje geeft vrijwel haar hele bestaan een dikke voldoende, terwijl Dorrestijn zijn zware jeugd en de eerste jaren daarna met slechts een 4 kan waarderen. Inmiddels noteert hij gelukkig een 7,5. "En soms wel een 8 af en toe."
Toen Blok wilde weten of hij het vervelend vindt dat zijn leven nu pas goed is, op zijn tachtigste, schoot Dorrestijn vol.
Hij zat wenend aan het wad, in het besef dankbaar te zijn voor alles. Een vogel liet zich horen. "Een meeuw", wist Dorrestijn, "die zegt mieuw, mieuw." Blok hoorde: "Dieuw, dieuw."
En iedereen zag dat het goed was.
<<<Pauw op dreef Vaccineren>>>