Ben je als Crown-kijker wel een haar beter dan een paparazzo?
Afgelopen week het vierde seizoen van Netflix-serie 'The Crown' verslonden. Of nee, gesavoureerd; ik wist me te beheersen tot maximaal twee afleveringen per keer. Zo'n rustig ritme laat tenminste ruimte om alle details te herkauwen, de rest van de dag. Het leverde dit seizoen vooral de vraag op: ben ik als Crown-kijker eigenlijk wel een haar beter dan een paparazzo? Ben ik niet juist net zo kortzichtig als de lezer van een roddelblad, als ik honger naar het privéleven van de Britse koninklijke familie?
Zoals ik verlangde naar seizoen 4, kijk ik inmiddels niet meer reikhalzend uit naar seizoen 5.
Want meer en meer nadert The Crown de tegenwoordige tijd, en wordt het leven nagespeeld van bestaande personen. En dat is toch anders dan een serie over bijvoorbeeld Hendrik VIII, een man die door de nevel van de tijd steeds minder een echt mens wordt. Maar Charles, Camilla, William, Henry en Elizabeth II: je zou ze bij de slager kunnen tegenkomen. Oké, bij wijze van spreken dan. Maar het zijn levende wezens, die woorden in de mond worden gelegd, die je volgt tot in hun slaapkamer, van wie je ongegeneerd alle gezichtsuitdrukkingen kunt bestuderen.
Ik moet er niet aan denken dat een look-a-like mijn leven naspeelde, voor een publiek dat het recht lijkt te hebben alles van me te weten te komen. Deze mensen vast ook niet. Zo hebben Charles en Camilla vorige week de instellingen van hun twitteraccount moeten veranderen, omdat dat vanwege The Crown volstroomde met hatelijke reacties.
Kritische artikelen over The Crown gaan vooral over of alle feiten wel kloppen. Neem de scènes op Balmoral Castle, waarin de anders altijd zo kibbelende koninklijke familie opeens als een hecht front Margaret en Denis Thatcher schoffeert. Zou dat echt zo zijn gegaan? Maar moeten we ook precies weten hoe het in de slaapkamer van Charles en Diana was? De protocollen zoals aan het hof van Versailles, waarbij een vorst geen moment privacy had, ze bestaan blijkbaar nog steeds.
Dit alles overwegende zag ik zaterdag 'Blauw Bloed' weer eens, het EO-programma over vorstenhuizen. In- en inkeurig, maar vaak ook nogal sneu. Zo werd gemeld dat de Noorse kroonprins Haakon een vluchtelingenkamp heeft bezocht. Althans: online, via een beeldscherm. "Hij is er toch een soort van even geweest", nam presentator Jeroen Snel het maar voor de prins op. Daarna ging het van het 'super heftige' nieuws over de miskraam van Meghan Markel naar het bericht dat ook de hond van William en Kate is overleden. En zagen we Willem-Alexander een stuk fruit geven aan een olifant. Een appeltje van Oranje.
Toch is Blauw Bloed ook hét platform om het noeste werk van onze koninklijke familie te volgen. Iedere prijsuitreiking of opening, van een expositie tot een veteranenbegraafplaats wordt keurig gemeld. Maar o, die drang om zo snel mogelijk na het knippen van het lint de focus weer te richten op de jurk of de coupe van de koningin. 'Máxima speelt met haar scheiding, dan zit-ie links, dan zit-ie rechts! En deze maand zat haar haar ineens achterover gekamd! Wauw!', dweepte de modejournaliste.
Diepe zucht. Maar ook moet gezegd: had Diana alleen dit soort verslaggevers achter zich aan had gehad, dan was ze er misschien nog wel geweest.
<<<Pauw, Nicky Verstappen Byedet>>>