Coen Verbraak op tropenrooster
De conclusie van 'In de beste families' kun je nu al trekken: wat is het toch apart dat mensen uit hetzelfde gezin zulke verschillende herinneringen hebben en dezelfde gebeurtenissen zo verschillend hebben beleefd. Maar daarover zijn al veel spannender programma's op televisie. Neem alleen al 'Het Familiediner' en 'DNA Onbekend'.
Oftewel: het smaakt niet bepaald naar meer, de start van Coen Verbraaks nieuwe interviewserie 'In de beste families'. Het thema is een terrein dat de meesten van ons goed kennen: de relatie tussen broers en zussen. Je moet dus van goeden huize komen om daar een verrassend programma van te maken. Door dan louter blanke brave burgers van middelbare leeftijd uit keurige functionele gezinnen voor de camera te zetten, vraag je wel veel van ons aller attentiespanne.
Na vijftien seizoenen stopte Verbraak vorig jaar met de boeiende serie 'Kijken in de ziel', waarin hij vertegenwoordigers interviewde van beroepsgroepen als rechters, religieuze leiders en psychiaters. Hij kan het peuren in mensen blijkbaar niet laten en gaat met 'In de beste families' verder in hetzelfde stramien. Want daar zit hij weer, wat verstijfd achter een tafel, met grote vragende ogen als het Wim de Bietype Mémien Holboog. Ook nu worden de gesprekken gemixt en over zes afleveringen gespreid. Niet met duidelijke subthema's dit keer, zo lijkt het. De publiciteit voor het programma spreekt heel algemeen over 'levensthema's die we allemaal meemaken'.
Wat mij een zucht van vermoeidheid deed slaken, was dat ook voor dit programma uit het vaatje der Bekende Nederlanders moest worden getapt. Zo zitten tegenover Verbraak de acteurs Barry Atsma en Porgy Franssen met hun zussen. Andere geïnterviewden zijn de drie broers Van Bommel, de directie van de schoenenfabriek. Aardige mensen allemaal hoor, maar voor dit thema zijn BN'ers niet echt nodig. Trouwlezers die net als ik de rubriek Naschrift nooit overslaan weten hoe verrassend juist de gewone mensenlevens ook zijn.
In de eerste aflevering gebeurde twee keer iets spannends. Barry en Laura Atsma hebben een oudere broer met het syndroom van Down. Verbraak vroeg aan Barry of hij zich wel eens voor hem had geschaamd. Of sterker, had Barry ooit gedacht: hoe kan het dat deze jongen míjn broer is? Barry reageerde fel, het begrip 'stomme vraag' viel. Zus Laura reageerde veel rustiger. Nee, schaamte kende ze niet. Ze had wel eens gedacht: het is lastig.
Broer Rimmert was er trouwens niet bij. We moeten aannemen dat het geen nut heeft hem te interviewen of dat dit niet in zijn belang is: het zou fijn zijn geweest als was uitgelegd waarom er alleen óver hem en niet met hem werd gepraat.
Een ander prikkelend moment was toen Verbraak aan de geadopteerde Erik vroeg hoe het voelde 'een kind van buiten' te zijn. Maar zo had Erik het nooit beleefd, de aanname was nogal voorbarig. Oeps. Maar het gesprek ging rustig door.
Het verhaal van deze Erik Hulsegge fungeerde als cliffhanger. Hij ontdekte op zijn 17e een tweelingbroer te hebben, die in een ander gezin was geadopteerd. Hun hereniging komt een volgende keer aan bod. Niet echt 'een levensthema dat we allemaal meemaken', wel eentje dat nieuwsgierig maakt.