Die vochtige Veluwe ook
Deze week is mijn brede venster op de wereld een ouderwets klein tv'tje in een grijs park aan de rand van de Veluwe. Ik zit in een vakantiehuisje semi te ontspannen, terwijl collega Bos echt vakantie viert. 's Ochtends leest de wettige echtgenoot stilletjes zijn boek en doe ik tikkerdetik, 's middags gaan we de zompige paden op.
Zo lieten we ons maandag over het natte zand leiden door beelden die afgelopen mei waren te zien in de onvolprezen documentaire Allen tegen allen, over hoe het fascisme in de jaren dertig laars aan de grond kon krijgen in Nederland. Het waren beelden van de Muur van Mussert, een buitentheater in Lunteren waar de NSB de massa's toesprak en aansprak. Je moet je best doen om het inmiddels bouwvallige bouwwerk terug te vinden - het is omringd door vakantiebungalows - maar zo hoort dat ook met zo'n besmette plek. Of niet? We voerden er een onaffe discussie over. Wat kan zo'n gebouw nou aan zijn geschiedenis doen? Moet het worden opgelapt of kan het toch maar beter worden gesloopt? Kan je er mensen iets goeds leren, of riskeert zo'n plek een nieuwe verzamelplek voor foute gedachten te worden?
Ik mag graag hoofdschuddend toekijken hoeveel moeite bijvoorbeeld de Fransen hebben om de juiste houding te vinden ten opzichte van hun Napoleon. Maar welk land heeft zijn verleden nou wel netjes geordend in de kast staan?
's Avonds begon mijn tv-avond pas laat omdat we eerst aan de jenever geraakten met de buurvrouw hier op het parkje. Ik vertel het allemaal maar eerlijk zoals het is. En nu ik er weer helder over nadenk: eigenlijk was het research, want Buuf werkte vele jaren in Hilversum als tv-producente en barst van de interessante observaties over de gang van zaken achter de schermen. En ze overlaadt me graag met tips, waarbij ze helaas meestal over BBC-programma's praat die voor een keurig burgermeisje zonder illegale inlogmiddelen hier te lande niet te zien zijn.
En waarover jubelverhalen u op uw beurt zouden frustreren.
Een bereikbare Nederlandse tv-maker over wie de buurvrouw opvallend positief sprak was Kefah Allush, de nieuwe vriend van vele vrouwen sinds hij met zijn serie De Vrouwen van Jezus van Nazareth de balans tussen de seksen in religieland bijstelde. Enigszins beïnvloed stemde ik daarom maandagavond laat af op de eerste aflevering van een nieuwe reeks van De kist, waarin Allush met een doodskoffer op zijn autootje bij mensen aanrijdt om het over leven en dood te hebben.
Och, hij stopte met zijn malle wagentje bij Koos Postema, de fijne tv-maker met wie manlief en ik vroeger allebei wel eens hebben gewerkt. "Hé Koosje", zeiden we simultaan vertederd bij het weerzien met de inmiddels 89-jarige coryfee. Nog steeds een patente verschijning, nog steeds een begenadigde spreker maar de wangetjes zijn wat dunner en vooral de ogen wat natter. Zo'n anderhalf jaar geleden stierf zijn vrouw en Postema maakte duidelijk hoe hij haar aanwezigheid mist. De vanzelfsprekendheid dat je samen bent met iemand. Dat verderop iemand zit te lezen, stil maar er.
'Moedeloos voorwaarts' schreef Postema op de kist. Hij deed zich niet stoerder voor dan hij zich voelde, hij maakte het niet lichter dan het is. Als de rust in huis verandert in doodse stilte, je moet er niet aan denken. De wereld is momenteel al grauw genoeg.