Het Dorp, dromerig en ongegeneerd positivisme
Leef je in een dorp gezonder en beter dan in de stad? In Het Dorp is de vraag stellen hem beantwoorden: deze serie van Omroep Max is een opgewekte exercitie om totaal onwetenschappelijk te bewijzen dat het landelijke leven in alles de voorkeur heeft. Hoe toepasselijk in deze benauwde tijden. Al kijkend zwem je dan ook gemakkelijk mee in de fuik. Och ja, konden we allemaal maar leven in zo'n kleine, hechte plattelandsgemeenschap! Met alle dagen gebakken peren en krentenbrood! Met vier generaties in dezelfde bedstee! Maar ergens halverwege de aflevering woensdag kreeg ik een aanval van pittorexia nervosa. Al dat idyllische ge-halleluja over oost-west-dorp-best, volksverlakkerij is het.
Toegegeven, dit is een wel erg pittige beschuldiging, maar ik herinnerde me hoe in mijn jeugd juist het tegenovergestelde er werd ingehamerd. Meisje, zorg dat je wat van de wereld ziet! Ga studeren, reizen, werken! Laat je niet bezwangeren door de eerste de beste buurjongen, er zijn nog zoveel andere postcodes! Het devies was: verlaat het nest, blijf niet plakken in je oude buurtje. Want dat is iets voor saaie mensen, met vastgeroeste ideeën.
Dus daar zat ik dan opeens, te twijfelen voor de buis. Zappen of achteroverleunen? Omdat de waarheid meestal ergens in het midden ligt, besloot ik toch te blijven kijken. Korreltje zout erbij en domweg genieten maar. Want waarvoor de makers van de serie Het Dorp - taalmeester Wim Daniëls en acteur Huub Stapel - sowieso een pluim verdienen: het is prettig wegdromen bij de ongegeneerd positieve portretten die ze maken van dorpen en dorpsbewoners.
Vooral de sprookjesachtige jeugdherinneringen van Wim Daniëls zijn verrukkelijk. Zoals over de huisdokter uit Daniëls' geboortedorp Aarle-Rixtel, een echte familiearts die zijn moeder bij alle bevallingen terzijde stond. En die ook een keer het leven redde van Daniëls' vader, toen de beste man dreigde te stikken vanwege een vastzittende hete aardappel in zijn keel. Kan de symboliek mooier voor een taalman?
Ook vertelde Daniëls hoe hij ooit drie wekenlang iedere avond een zetpil zette bij zijn oude, onhandige buurvrouw. Wier lijk hij trouwens ooit heeft opgegraven, om in het familiegraf plaats te maken voor een volgende overledene. Helemaal niet vreemd allemaal, vindt hij zelf. "Maar intensiever contact met buren heb ik nooit meer gehad."
Lekker smeuïge verhalen van de man die tegenwoordig in het grootsteedse Eindhoven woont, maar ons dus graag wil laten geloven dat je in het dorp moet zijn. Zouden de makers van Het Dorp stiekem worden gesponsord door de makelaars van Funda, die de regionale huizenprijzen ongetwijfeld graag nog verder zien stijgen? Kosten noch moeite worden in ieder geval gespaard om het dorpse leven op te hemelen. Zo kreeg Omroep Max in Akkrum de bevolking zo ver dat ze een wedstrijd mastklimmen in scène zetten - met als spreekstalmeester een van de broers Anker, de strafrechtadvocaten - terwijl deze traditie in 2017 juist ter ziele is gegaan.
Nou ja, alles voor de blije kijkertjes zullen we maar zeggen. En ik moest denken aan het schrijfadvies dat ik ooit zelf meekreeg, wanneer je in een stevig standpunt wilt formuleren: "Nuance? Dat is een dorp in Frankrijk." Hoe toepasselijk!