Klonen maar, die juf Kiet en burgemeester Sjors

Er is een dorp nodig om een kind groot te brengen. Dit Afrikaanse gezegde over hoe een samenleving moet functioneren hoorde ik voor het eerst toen Hillary Clinton haar boek It takes a village schreef. Fantaserend over wat nu de perfecte entourage voor toekomstige wereldburgers zou zijn, verschenen maandag voor twee functies al droomkandidaten: juf Kiet en burgemeester Sjors.

Oud-radioman (NCRV, BNR Nieuwsradio) Sjors Fröhlich is tegenwoordig burgemeester van het Utrechtse Vijfheerenlanden. Ooit moest hij de microfoon in de wilgen hangen wegens chronische stemproblemen en wellicht klonk Fröhlich daarom maandag bij Op1 wat emotioneler dan de bedoeling was. Of nodig was: kippenvel kreeg ik sowieso al om wát hij vertelde. Het gemeentehuis van Meerkerk is in recordtijd omgeturnd tot opvangplek voor 85 Oekraïense moeders met kinderen. Huppetee. Het klonk als een spontane actie, vooruitlopend op wat er in de maak is aan officiële opvangprocedures: de bedden zijn voorgeschoten door een privé-persoon, vrijwilligers zetten ze in elkaar. 'Eerst gaan we goed doen, daarna zien we wel wat er fout was', was de houding. Als je klaar bent om mensen op te vangen, waarom zou je wachten?

De jongste gast in Meerkerk is een baby van vier weken. "Ben je een maand oud, ben je al vluchteling", schudde Fröhlich zijn hoofd. Maar een brede lach brak door toen hij vertelde dat er wordt geskatet in de gangen van het gemeentehuis, ongetwijfeld voor het eerst in de historie.

Deze houding, dat je de grote structuren nooit moet laten verhinderen dat je zelf blijft bedenken wat je kan doen voor een ander, siert ook juf Kiet Engels. Een paar jaar geleden sloten veel Nederlanders deze leeftijdloze schoonheid - toch ergens de zestig inmiddels - in hun hart dankzij de film De kinderen van juf Kiet. In het Noord-Brabantse Hapert zette ze naar eigen inzicht instroomklassen op voor kinderen uit landen als Syrië en Eritrea. Deze week heette ze haar eerste kind uit Oekraïne welkom, een meisje.

In talkshow M polste Margriet van der Linden of dit een emotioneel moment was, maar Kiet is niet van de Kleenex: de nieuwe leerlinge werd voorgesteld en ging daarna 'gewoon op in de meute'. Het klikte met een jongetje uit Peru, dat werd een vriendje. En een meisje uit Syrië zei: "Ik help je wel even".

Heerlijk hoe organisch Kiet naar schoolklassen kijkt: "Het wiebelt en valt van de stoel." Als de kinderen te lang hebben stilgezeten en de concentratie opraakt, dansen ze de Macarena voor een beeldscherm. Een wel erg beweeglijke jongen stuurt Kiet iedere week naar een kunstenares waar hij met zijn handen bezig kan zijn. "Soms moet je die leerdoelen een beetje opzij zetten, eerder kijken wat een kind nodig heeft."

Ik zeg: klonen die Fröhlich, klonen die Kiet. Een zwak heb ik ook trouwens ook voor Jan Slagter (Omroep MAX) die altijd zoveel goeds doet voor de sloebers in Moldavië. Bij het zien van de lekke krotten waarin veel ouderen daar wonen hou ik het zelf ook nooit droog. En nu moeten ze er ook nog al die vluchtelingen opvangen.

Donderdag voert stichting MAX Maakt Mogelijk daarom extra actie voor alle mensen daar.

In Nieuwsuur liet de burgemeester van de volstromende hoofdstad Chisinau al zien waar het om draait: geen woorden, maar daden.

<<<Adieu M                                                                                                  jubileum Nipkowschijf>>>