Kunst en cultuur als de reddingsboei in Quarantaine Bay
Nu moet u weten, dat in het zicht van Vaccinhaven mijn grote liefde toch nog positief is getest, en we gezamenlijk voor anker liggen in Quarantaine Bay.
Ik dacht, als ik het zo omschrijf krijgt het misschien wel iets van een tropisch vakantiesfeertje. Yeah right. We liggen gewoon sneu voor pampus.
De klachten zijn gelukkig mild, maar wat een armoe om een jaar na de start van de ellende weer volledig klem te zitten. Natuurlijk willen we niet kassiewijle en gunnen we de buren het virus niet. Dus is het binnen zitten en kassie kijken, nog meer dan normaal. En opeens valt het op: wat is er in de lawine aan gesprekken over de politiek en de verkiezingen toch ontzettend weinig aandacht voor kunst en cultuur. Terwijl als we momenteel ergens vrolijk van worden, het programma's vol creativiteit en live-muziek zijn. Goddank zijn die er.
Ik weet niet of über-emotionaliteit ook een symptoom is van corona en omstreken, maar er zit steeds een brok in mijn keel. Gisteren noemde ik al het optreden van Herman van Veen in Matthijs gaat door, maar er was in dat programma nog veel meer pure vreugde, dankzij de tientallen energieke muzikanten in de rekken. Neem ook de Stevie Wonder-medley van een week geleden, met Harry Sacksioni: ik heb het fragment nu al twintig keer teruggekeken en het blijft vast nog lang mijn favoriete pep voor de broodnodige thuisgymnastiek.
Zondag kon ik niet zonder snakdoekjes bij OnStage, het pandemische podiumprogramma van de VPRO waarin artiesten als Henny Vrienten en Ryanne van Dorst met hun favoriete collega's optreden in een verder kale studio. Nadia Moussaid verzorgt de presentatie, maar die is eigenlijk overbodig: laat de gasten maar gewoon spelen, er wordt al genoeg gepraat. Hoofdgast Danny Vera kapte zondag het weinig boeiende gesprek met Moussaid zelfs af, omdat hij liever muziek maakte. Hij zette een countryachtige gospel in, het meer dan eenvoudige liedje Weak and Weary. Het bracht me probleemloos naar een verre prairie, waar we rond een kampvuur zaten en naar een eindeloze sterrenhemel staarden.
Oké, misschien speelt het wattige hoofd een rol bij de vrije loop der hallucinaties. Zo droomde ik ook al weg bij Podium Witteman, dat de broers Jussen had weten te strikken. Die twee schone jongelingen op hun vleugels, in de weer met Stravinsky en Rachmaninov. Alsof de wereld wel perfect is.
Duizend oude live-fragmenten kunnen momenteel niet op tegen één mooi vers moment. Bij beelden van vroegere concerten is het net alsof er een dimensie ontbreekt. Ze hebben iets achteloos, omdat niemand erin lijkt te beseffen wat een geluk het is, dat ze daar staan te spelen. Terwijl als je nú musici met elkaar bezig ziet, je voelt dat je iets bijzonders meemaakt. Een kostbaar moment, minuten van grote waarde.
Meer dan ooit ben ik gevoelig voor nieuwe creativiteit. Met liefst veel jonge mensen. Zo'n Splinter Chabot, die in zijn praatprogramma SPLNTR kiest voor een eigen, open stijl, met inspirerende, eigenzinnige gasten. Ik begin zeer gesteld op hem gesteld te raken. Aan de NTR-kwis Kiespijn ben ik zelfs volledig verslingerd. Wat een lol, wat een mooie mix van uitdelen en incasseren.
Ook zo'n cliché als 'lachen is gezond', het krijgt meer betekenis deze dagen.
<<<beste stuurlui Borsato>>>