Mensen houden van haten

Natuurlijk een goede actie van Boris Johnson, om openlijk te verklaren: 'overgewicht maakt je kwetsbaarder voor corona, ik kan het weten, ik ben zelf veel te dik en werd goed ziek'. In een Twitterfilmpje - dat alle nieuwsprogramma's haalde - laat Johnson zien wat hij eraan doet: na het opstaan maakt hij een stevige wandeling met de hond. De Britse minister-president claimt al meer dan 'a stone' kwijt te zijn, meer dan zes kilo. "En", belooft Boris, "als je er echt flink tegenaan gaat 's ochtends, dan is de rest van de dag een eitje!"

Geeft te denken wat hij de hele dag doet als minister-president.

Het is om meerdere redenen moeilijk om puur positief te kijken naar dit filmpje. Sowieso is het moeilijk niet in de lach te schieten wanneer Johnson enige seconden in slow motion wordt getoond, deinend als een jonge god uit 'Baywatch', alsof we hem anders niet zouden kunnen bijhouden met onze ogen. In feite wandelt hij gewoon in een heel normaal tempo over een groen gazon, hondje aan de lijn.

Maar vooral Johnsons reputatie als 'probably Britain's most famous liar', zoals The Guardian het in juni nog formuleerde, maakt kijkers achterdochtig. Neem die schattige Jack Russel waarmee de PM zich laat filmen. Het is niet bepaald een gedisciplineerd meelopend beestje, waardoor alom wordt betwijfeld of die twee wel écht zo vaak samen op stap zijn. Mensen mopperen ook: "Boris kan niet eens zijn hond leiden, laat staan het land".

En Johnson's oproep om meer te bewegen valt op meer manieren af te branden. "Had dan de sportscholen eerder heropend dan de pubs", schrijft iemand. Ook grappig: "Maar van de BBC heb ik net geleerd dat we 'fat is beautiful' moeten denken!"

Uiteindelijk maakte een klein rustig tekstje eigenlijk de meeste indruk. Tussen alle ongein en verbittering stond ergens simpelweg: 'People love to hate'. Mensen houden van haten. Een opmerking van ene Keaton, die blijkbaar niet cynisch wilde zijn, tussen alle negativiteit die online zo lekker snel z'n weg vindt.

Tja, de hedendaagse scheldcultuur. Die natuurlijk al zo oud is als de weg naar Rome. Althans: als iemand beweert dat het 'allemaal door het internet komt' dan mag ik die persoon graag om de oren slaan met een boekje uit 1964. Op de cover staat 'Pays-BAH' en het is een vlugschrift, naar aanleiding van een aflevering van 'Zo is het toevallig ook nog eens een keer'. Dit VARA-programma trapte graag tegen heilige huisjes aan en had begin dat jaar in een soort preek de populariteit van de televisie vergeleken met religie. "Elke avond verzamelen zich de gelovigen rond het tabernakel en ontsteken het heilige beeld."

Je kunt het nu niet meer geloven, maar deze satire werd ten lande als godslasterlijk ervaren. En in Hilversum arriveerden postzakken vol brieven met soms zulke gortige teksten, dat er een boekje van werd gemaakt. Zodat we ook nu nog kunnen meelezen hoe er toen werd gescholden.

Gelijk maar de ergste aantijgingen: redactielid Mies Bouwman werd vuile Jodin genoemd, Rinus Ferdinandusse homoseksueel met geslachtsziekte. 'Erger dan Auschwitz' was de uitzending, en alle redactieleden mochten vrezen voor hun leven. 'Knokploeg komt eraan'.

Niets nieuws onder de zon dus. En valt het moderne schelden vaak zelfs nog best mee.

<<<'Out'                                                                                 Zomergast Weski>>>