Of het erg is om zo veel televisie te moeten kijken
"Is het nou niet erg om zo veel televisie te moeten kijken?" Een week geleden nam ik deel aan Trouws columnistenmarathon in Utrecht en dit was de licht vileine openingsvraag die me ten deel viel. Ik liet me natuurlijk niet zo maar uit de tent lokken en jij-bakte er vrolijk op los met: je kunt net zo goed stellen dat iedere dag de krant moeten lezen ook geen sine cure is, met alles wat er gebeurt op onze aardkloot.
Tenminste: ik dénk dat ik dat heb gezegd, want als je op zo'n podium staat ben je toch niet helemaal je rustige zelf. Wat ik wel zeker weet is dat ik het Nederlandse televisieaanbod warm heb aanbevolen als een goedgevulde snoeptrommel. Met hier en daar een zuurtje, maar waaruit het vaak moeilijk kiezen is. Uit weelde, niet uit armoe. Tenminste: al je je een beetje wilt verdiepen in de mensen om je heen.
Neem donderdag. Wie niet bezig was cadeautjes uit te pakken, kon zich laten fascineren door meerdere intrigerende programma's van Nederlandse bodem. Zoals het onvolprezen 'Onze jongens op Java' van Coen Verbraak. Alleen al dat je van zo dichtbij die doorleefde gezichten van de veteranen mag bekijken, ieder beweginkje in hun ogen waarneemt, hun weloverwogen woorden aanhoort en beseft: dit is de waarheid waaruit deze mannen bestaan. Het is werkelijk een serie - volgende week de laatste aflevering - in de categorie: beter laat dan nooit. Al zal hij in vele families inmiddels te laat zijn gekomen om te kunnen fungeren als gespreksopener met die zwijgzame man of vader.
Op een heel ander niveau genieten is 'De Kolping: een volkswijk in renovatie', over een Nijmeegse achterstandswijk die op de schop gaat. Heel bijzonder om te ervaren hoe het er inhakt - zelfs al ben je buitenstaander - wanneer zo'n grote sloopmachine de cocon vermorzelt waar mensen hun hele leven hebben geleefd, gekletst, gelachen, gehuild, gerookt en waar menig biertje is geschonken. En dan te zien hoe zo'n bewoner toch komt kijken naar de afbraak, ook omdat hij 's nachts heeft gedroomd dat het een vergissing was, dat zijn huis wél zou blijven staan. Maar de stofwolken bewijzen een dof en onherroepelijk tegendeel.
Buurtbewoner Jos vierde een kleine overwinning, omdat hij een betere wisselwoning had bedongen. Hoe? De assertieve Jos: "Simpel zat, als je over je heen laat lopen word je plat." Genoteerd: die komt misschien volgend jaar nog van pas in een gedicht.
Het instituut 'Pauw' viel die avond op met een tafel vol jeugdige energie: het gezelschap was zo jong en fris, dat de eveneens aangeschoven cabaretier Viggo Waas (57) zich een stokoude man leek te voelen. Zo zat daar de indrukwekkende Stien den Hollander oftewel S10. Een jonge vrouw (19) die al een rits psychische klachten weg heeft weten te werken, onder meer door te gaan rappen. "Als jullie het kunnen, kan ik het ook", dacht ze simpelweg wanneer ze gevestigde artiesten bezig hoorde, zo vertelde ze.
Ik hield meteen van haar, want zo pep ik mezelf ook wel eens op als ik onrustig ben over het maken van deze columns. Zo van 'wie ben ik dat ik dit mag doen'. Het helpt dan te denken: als ik hem niet schrijf doet een of andere andere sukkel het. Maar dit heb ik natuurlijk zéker niet hardop gezegd vorig week.
<<<Roes Mijn seks is stuk>>>