Over oude Paulen, de dingen, de dingen die wel en niet voorbijgaan
"Ik dacht even dat ik moest wennen aan een leven zónder oeuvre-award. Straks maar even aan Arnold Karskens vragen hoe dat voelt..." De hele zaal moest proesten tijdens de speech van Paul Witteman, bij de uitreiking van de Ere Zilveren Nipkowschijf donderdag. Je zou de kersverse pensionado (75) zo weer een contract aanbieden, zoals hij daar stond op het podium, fris als een hoentje. En uitgesproken als immer.
Maar het was toch een afscheid.
Inmiddels speur ik in de tv-gids wat we dit weekend gaan zien van een nog iets oudere Paul: deze zaterdag viert het genie Paul McCartney zijn tachtigste verjaardag. Ook hij staat nog steeds op het plankier, alle ouderdomswetten tartend. Ik ben hem daarvoor zeer dankbaar, want wat hou ik van die man: als hij verleden tijd zou worden, kun je een deel van mij ook begraven.
Zo, ik verras mezelf ook met deze zin, maar dit zijn de dagen waarin McCartney-fans boude uitspraken doen. En als topsport samen lijstjes maken: wat zijn de tien belangrijkste McCartneynummers en waarom. Get Back, Arrow Through Me, Jet, Souvenir, Waterfalls, Heart of the Country, Temporary Secretary. Macca heeft in zo veel stijlen zo veel klassiekers geschreven. Check muzieksite stereogum.com waarop tachtig artiesten hun favoriete song noemen en je ziet hoeveel invloed de man had en heeft.
Ook donderdag bij Humberto ging het over het levenslange genot dat McCartney brengt. Zoals aan Leo Blokhuis, de wandelende muziekencyclopedie die hem ooit mocht interviewen voor Top 2000 à Go-Go. Ik geloof niet in reïncarnatie, maar denk wel dat er genenmateriaal van Bach in deze Beatle te vinden moet zijn. Neem het fragment waarin McCartney uitlegt hoe het nummer Blackbird is ontstaan. Als jonkies tokkelden de Beatles wel eens wat Bach op hun gitaren vertelde hij, 'opdat de mensen ons niet zo dom zouden vinden als we eruit zagen'. Een setje van drie Bach-akkoorden bleef McCartney intrigeren en een paar jaar later bouwde hij dat patroon uit. Et voilà: het wonderschone Blackbird fladderde de wereld in, rechtstreeks omhoog naar de zevende muziekhemel. McCartneys simpele uitleg van hoe het meesterwerkje was ontstaan - kinderspel, alsof wij het allemaal had kunnen schrijven - duurde een minuutje, maar liet mij in tranen op de bank. En je kon zien dat Humberto Tan ook voelde dat hij getuige was van een wereldwonder.
Ik snapte Robert ten Brink helemaal, die aan de Tan-tafel vertelde hoe hij backstage bij PinkPop als een groupie de naam Paul McCartney had gegild toen de ster voorbij liep. En als beloning voor zijn aanstellerig gejoel nog een hand kreeg ook. Niets om je voor te generen, Robert. Gewoon normaal gedrag.
In het dankwoord van Paul Witteman kwam Bach ook voorbij. De gelauwerde interviewer vertelde hoe hij in zijn Pauw en Wittemanperiode 'het liefst nog tijdens het programma al de kijkcijfers checkte'. "Maar tegenwoordig kijk ik naar een 14-jarige violiste die Bach speelt. Ik ben ontroerd. Hier gaat het om. Dit is publieke omroep."
Maar klassieke klasse is niet exclusief voor de publieke omroep. Bij RTL4's Humberto gaven Strange Brew en Stephanie Struijk een eigen versie van de McCartney-klassieker Here, There and Everywhere. Over ontroering gesproken.