Overdosis kattenfimpjes gezien? Ontnuchter met Hugh Grant.
Enerzijds was het de week van Sander Schimmelpenninck. De hoofdredacteur van zakenblad Quote flirt steeds vaker met het medium televisie. Niet alleen zendt WNL momenteel oude en nieuwe afleveringen uit van zijn interviewserie 'De Opvolgers', Schimmelpenninck was deze week ook te zien als co-presentator bij RTL4's kwakkelende latenightshow 'Zomer met Art'. En dat maakte menig lichtvoetig tafelgesprekje een stuk dragelijker: als Schimmelpenninck iets helemaal niks vindt, dan hoor je dat.
Zoals donderdagavond, toen Rooijakkers louter kattenliefhebbers aan tafel had. Ja, vanwege de internationale kattendag, dat nieuwe fenomeen dat in deze komkommertijd zo massaal wordt omarmd door kranten- en tv-redacties. En dat ons allemaal in weekdieren lijkt te veranderen. Ook bij 'Zomer met Art' dreigde een gesprek vol monotoon gesnor te ontstaan, maar gelukkig was daar Schimmelpenninck als andersdenkende en kreeg het item nog een beetje spanning. Hij brak aan deze poezentafel namelijk een lans voor de hond. "Honden luisteren tenminste, daar kan je een band mee hebben." De aanwezige katten gingen meteen met elkaar in gevecht. "Negatieve energie hè", zuchtte Sander. "En ze luisteren dus mee."
Maar nu zit ik zelf óók over die kattenhysterie te schrijven, terwijl deze week voor mij vooral de geschiedenis ingaat als de week waarin ik 'A very English scandal' voor de eerste keer zag. En zeker niet voor de laatste keer: dit is een uitzonderlijk BBC-drama, grimmig en grappig tegelijk, met een fenomenale Hugh Grant in de hoofdrol.
De miniserie wordt dit najaar door de NTR uitgezonden, maar is vanaf deze week al te bekijken via NPO Start Plus. Je moet je daarop abonneren, maar dat is de eerste maand gratis is - je riskeert dus niets. En het levert je wel drie afleveringen op met het beste acteerwerk dat er is, met Grant als de vileine Jeremy Thorpe: een Britse politicus die een homoseksuele relatie in het verborgene moet zien te houden.
Het op feiten gebaseerde verhaal begint in 1961, een jaar waarin homoseksuele relaties in Groot-Brittannië nog bij wet verboden zijn. In het geheim scharrelt het liberale Lagerhuislid Thorpe er lustig op los, ook nadat in 1967 de wet verandert: het lijkt hem voor zijn politieke carrière niet goed als zijn homoseksuele geaardheid bekend wordt. Really really annoying is daarom dat een oude liefde - Norman Josiffe - hem blijft lastigvallen met hulpverzoeken, om paperassen en geld. In plaats dat Thorpe zijn beloftes aan Josiffe nakomt en hij de zaken netjes afhandelt, verzint hij een veel grimmiger aanpak om het fenomeen Josiffe uit zijn bestaan te verwijderen.
Hugh Grant is geweldig als Thorpe. Onherkenbaar ook: ouder, gerimpeld, mager bekkie, donkere contactlenzen, niet meer die frisse knappe jongen. Als geen ander combineert hij vileine en elitaire Engelse humor met een intense charme: hij is de geboren verleider. Waarbij ik niet goed weet of ik met 'hij' hier nu Hugh Grant bedoel of Jeremy Thorpe.
Ook Ben Whishaw - die Josiffe speelt - is absoluut imponerend. Maar het verpletterendst is nog wel hoe homofoob de Britse maatschappij zo kort geleden nog was. En ook hoe tijdloos het fenomeen van de blinde ambitie is.