Platgeslagen
Nederland is geen gelovig land meer, en vult die lacune niet op met andere soorten van spiritualiteit. Is dat erg? Dit was het thema bij Jacobine op 2 zondagavond, waar in een halfuurtje tijd wilde conclusies werden getrokken. Zeker door een dominee, die sprak over 'platgeslagen levens'. En toen moest de Oscaruitreiking nog beginnen.
Zonder Will Smith nou meteen te willen vergelijken met Vladimir Poetin, ook deze acteur heeft een nogal radicale aanpak wat betreft het beschermen van zijn naaste omgeving. U zult inmiddels de beelden wel hebben gezien, waarin Smith - zelf ook komiek - en plein public een dreun uitdeelt aan collega Chris Rock nadat die een grapje maakte over het hoofd van Smiths vrouw, dat kaal is vanwege een ziekte, zoals we nu allemaal hebben geleerd.
Even later ontving Will Smith een Oscar, en zijn impromptu dankwoord is fascinerende televisie. Met tranen in de ogen stond Smith daar, hij kon niet anders, hij was een strijder tegen onrecht, hij moet beschermen wat wordt bedreigd. "Ik sta in dienst van de Liefde".
Er klonken geen excuses voor Chris Rock. Smith wilde vooral dat de kijkers met hém meeleefden. En vertelde wat mede-acteur Denzel Washington hem in de pauze had gezegd: "Juist als je de hoogste top bereikt, moet je opletten. Dan staat satan op de stoep."
1-0 voor de duivel, lijkt me.
Ik zie Smiths complete dankwoord dankzij YouTube, een Canadese kijker heeft een opname gemaakt van het televisiescherm in zijn woonkamer. Eronder tiert de humor meteen welig. "Will heeft moeite een grap te incasseren, maar Chris kan een klap hebben!" En dat Rock nu voldoende materiaal heeft om dertig jaar grappen te kunnen maken.
Lachwekkend was trouwens ook hoe druk de Canadese zender CTV het had met met ander schokkend beeldmateriaal tijdens de Oscar-uitreiking, en wel van de tennisfamilie Williams. Een van de zussen had een niemendalletje aan, de jurk bedekte nauwelijks haar borsten en er was een vermoeden van tepel. The horror! De medewerker van dienst schoof er steeds weer een neutraal testbeeld overheen.
Enfin, de wereld heeft weer wat om over te praten. En het leidde mij af van een paar woorden waar ik zelf over viel, die van een dominee die bij Jacobine Geel zat. Deze Rolinka Klein Kranenburg kan het ook niet helpen, maar raakte me door te stellen dat je maar een platgeslagen bestaan leidt als je simpelweg over het leven constateert: je wordt geboren, je leeft, je gaat dood.
Dit was namelijk precies de mantra die mijn vader berusting gaf toen hij ziek was. Waardoor hij zich verbonden wist met het universum: iedereen ondergaat hetzelfde lot, iedereen gaat dezelfde gang. En zoals je je niets herinnert van hoe het was voordat je werd geboren, zo mag het ook zijn na je dood. Het grote vredige niets: prima. Al die stress over de particuliere ziel en waar dat ikje naartoe moet als het lichaam het opgeeft? Het was aan hem niet besteed.
Klein Kranenburg scoorde zondag kortom weinig punten bij me, al begreep ik ook wel dat ze als dominee haar nering moet bewaken. Dacht ik vilein.
Maar ach, de zegen van de tijd: toen ik Jacobine op 2 's anderendaags nog eens terugzag, klonken veel woorden anders, milder, redelijker.
En dacht ik met compassie aan de ondoordachte reactie van Will Smith: hoe gaat hij terugkijken op zijn kwaadaardige opvlieger?