Podium Ameling, een delicatessenwinkel tussen de kiloknallers
Eens per jaar mag ik van mezelf lyrisch schrijven over Podium Witteman. Deze keer maar meteen vanwege de seizoensstart zondag, toen Paul Witteman de vloer liet aan sopraan Elly Ameling voor een masterclass met drie briljante jonge zangers. Voor gewone stervelingen werd de sessie een lesje monter voorwaarts. Wang wat een vitaliteit, deze Nederlandse diva.
Elly Ameling is inmiddels 88 jaar, koketteert daar totaal niet mee, maar strooit gul met haar levenskracht. Ik vermoed dat een uurtje in haar aanwezigheid je zegent met zoveel energierijke aerosolen, dat je weer jaren verder kunt. Je voelt aan haar wat een zegen het is, als je je leven kunt besteden aan de schoonheid der dingen, in een wereld waarin niet telt wie je bent maar wat je geeft.
Knap ook van de zangers - Lucie Horsch, Noëlle Drost en Vincent Kusters - om zich en plein public te laten horen en te laten corrigeren. Want Elly Ameling legde zout op menig slakje. Iets meer legato hier, een betere uitspraak daar: het commentaar betrof de kleinste details. Ik moest denken aan een oud-collega die startende journalisten begeleidde en verbaasd ontdekte: "Zeg je iets kritisch over het artikel dat ze hebben ingeleverd, gaan ze huilen! Waarom?" Waarschijnlijk omdat veel kinderen alleen maar horen 'wat een mooie tekening' en 'o wat was je goed in de schoolmusical' in plaats van 'misschien moet je wat meer oefenen'.
Deze drie jonge kunstenaars deden een passage desnoods honderd keer over totdat La Ameling tevreden was. Waarbij ik zeer genoot van Noëlle Drost die Mandoline van Debussy zong, een lied dat zelf ook steeds mooier werd omdat je het tijdens het schaven en polijsten zo goed leerde kennen.
"Wat strooit de Schepper toch oneerlijk met talenten", zuchtte in een e-mail collega Walter van der Kooi van de Groene Amsterdammer, net als ik een rotsvaste fan van Podium Witteman. Hij overweegt uit pure muziekliefde op zijn zoveel-en-tachtigste zelfs nog een zangcarrière. Eerst maar goed oefenen, Walter.
Podium Witteman schotelde ons een delicatesse voor die maar een bescheiden aantal kijkers trekt, vergeleken met de kiloknallers die deze dagen ook allemaal weer van start gaan zoals Expeditie Robinson, Boer zoekt Vrouw en the Voice Senior. In die laatste zat vrijdag trouwens een crooner van 89 uit de Amsterdamse Jordaan, en in mijn hoofd ontstond even een mix van Witteman en deze Voice. Maar al die toestanden met draaiende stoelen, dat heeft dit kleine dappere programma nergens voor nodig.
Als uitsmijter een tip voor een andere cultureel hoogstandje: de tv-registratie van De Modern Art Revue, van Steef de Jong, Alex Klaasen en regisseur Ina Veen, zondag ook bij de NTR. In 2017 kreeg de theaterversie van deze show vijf sterren van Trouw en ik kan me er nu alles bij voorstellen: wat een hilarische en briljante ode aan honderd jaar moderne kunst. Tientallen beroemde schilders en artiesten passeren de revue, vlijmscherp tot de kern van hun betekenis teruggebracht. En tegelijkertijd verbeeld als gekke typetjes, met kenmerkende pruiken, snorren en brillen.
Misschien moet je niet gaan kijken wanneer je glazig in de verte staart bij namen als Picasso, Pollock, Peggy Guggenheim en Marina Abramovic. Maar als je er een beetje sjoege van hebt, gaat dit dan zien!
<<<3 september Denkend aan Holland>>>