Podium Witteman is er weer, en ik ook

Weekend. En dat betekent uitkijken naar zondagavond, iets over zessen: 'Podium Witteman' is weer terug. Een programma vol waanzinnig mooie muziek dat, als het je eenmaal in zijn web heeft, je niet meer laat gaan.

Vorige week gingen makers Paul Witteman, Mike Boddé en Floris Kortie na een zomerstop weer verder met jaargang vijf. De uitzendingen zijn altijd live en het lukt vrijwel iedere keer een paar keer de hemel aan te raken. Klinkt dit overdreven lyrisch? Voor fans is het moeilijk voor te stellen dat je jezelf dit brok in de keel zou onthouden.

Bij 'Podium Witteman' zie en hoor je dingen waarvan je niet wist dat ze mogelijk waren. Vingervlugge 13-jarigen op saxofoons, Paganini vertolkend alsof de snelheid van het licht moet worden geëvenaard. Die keer dat Karin Strobos 'My man's gone now' zong, uit Porgy and Bess: nog steeds kippenvel. Of toen de 92-jarige Menahem Pressler Chopin kwam spelen, licht als een vlinder. Maar laatst ook de elfjarige Jala Heywood, die 'Misty' zong, zichzelf begeleidend op de contrabas. Of - een hoogtepunt binnen de hoogtepunten - de Nederlandse violist Rosanne Philippens samen met de Franse superster Gautier Capuçon op de cello. Die twee keken elkaar tijdens het spel zó verlekkerd aan, er werden duidelijk meer snaren beroerd dan strikt noodzakelijk voor de muziek.

Ik vermoed dat zelfs mensen met een ingebeelde allergie voor klassieke muziek uiteindelijk voor de bijl zouden gaan, zou je ze opsluiten in een kamertje waarin de hele dag uitzendingen werden herhaald. Dit programma biedt ook zoveel meer dan klassiek. Er wordt geflirt met folk, geschurkt tegen pop en rock, geplukt aan jazz; alle echte muziek is welkom.

'Uh, wel kritisch blijven', piept iets in mij. Oké dan: het houterige Engels van Paul Witteman tijdens de interviews. Maar dat is het dan wel zo'n beetje. En ja, jammer dat het programma pas ruim na zevenen klaar is, want dan is op het andere net Studio Sport al begonnen. En dat vervult ook broodnodige behoeftes hier thuis. Maar ik merkte vorig weekend al, dat nu de eredivisiewedstrijden over nog meer dagen worden uitgesmeerd, de urgentie minder groot is om zondag precies om 7 uur klaar te zitten voor koning voetbal. Team Witteman kon rustig uitspelen.

Het was dan ook een perfecte seizoensstart, met veel ruimte voor de groep Fuse, die vaak te gast is: zes getalenteerde muzikanten, waar je je ogen en oren niet van af kunt houden. "Als je tegen iemand 'Fuse' zegt, kijkt die óf glazig (geen Podium Witteman-kijker) óf verrukt. Lipstick, Haydn en jazz", zo schreef Marjoleine de Vos vorig jaar in NRC. Deze jonge musici lijken vergroeid met hun instrumenten, de energie spat er vanaf. Het is eigenlijk een raadsel dat nog nooit iemand uit het publiek zich voor de voeten van de violistes en de celliste heeft geworpen met een spontaan huwelijksaanzoek.

Maar het is een keurig publiek dat de klapstoeltjes in de studio vult. Mensen die rustig zitten te luisteren en waar de camera eigenlijk van af moet blijven. Bij Podium Witteman moet je je stilletjes kunnen verliezen in de muziek, je niet bewust zijn van je eigen zichtbaarheid, simpelweg wegzakken in een interne ontroering.

<<< Eva Jinek                                                                             Erik Scherder>>>