Slechte week voor de nachtrust
Hoe zal ik u ontvangen, wat wordt mijn ochtendgroet? Geen idee hoe u aan de ontbijttafel zit. Of er al duidelijkheid is van overzee, en of die berichten zorgen voor opluchting of voor een zwaar hart. De media maken ons allemaal een beetje Amerikaan deze dagen. Misschien wel iets te veel.
"Man, hou toch eens op, je woont nou toch hier?!", foeterde zelfs mijn elektricien tegen een Amerikaanse dorpsgenoot, die de hele dag over niets anders wil praten dan de verkiezingen in zijn thuisland. Alsof de wereld niet groter is dan dat bitter verdeelde stukje Noord-Amerika.
Toch mag u ervan uitgaan dat uw tv-columnist groggy en gaperig aan de havermout gaat vandaag, want ze was van plan de afgelopen nacht door te halen. Zappend van zender naar zender, ook alle andere schermen open. Noem het bijgeloof: de laatste keren dat er een belangrijke uitslag op handen was, ging ik rustig slapen. Die Britten willen toch niet écht uit Europa, Clinton kon toch echt niet verliezen van die ordinaire man? 's Ochtends was de kater daar.
Niet dat mijn eigen leven er slechter op is geworden, door Brexit of Trump. Het is soms moeilijk te filteren, wat wél een gezonde dosis media-onrust is en waar je de grens moet trekken van 'ze doen maar daaro, ik leef mijn eigen leven'.
Feit blijft dat we met z'n allen op dit ene aardbolletje zitten. En het valt moeilijk te ontkennen dat we samen verantwoordelijk zijn voor het voortbestaan ervan. Bekijk de satellietbeelden maar in 'Earth from Space', de fascinerende BCC-serie waarvan de EO soms delen herhaalt. Afgelopen maandag viel ik in aflevering 'Onze veranderende planeet' en was weer tot op het bot geraakt.
Dat was trouwens pal nadat ik onze grote klimaatnuanceerder Th. Baudet had gezien in een uitzending van de politieke partijen. Een schattig filmpje, waarin Baudet als een echte Gordon een oudere dame over het strand rolstoelt. Innig tevreden zei hij: "Ik hoor vaak van mensen, 'je bent veel aardiger in het echt'." En liet zich lekker in z'n knie knijpen door Mia (88).
Maar terug naar Earth from Space. In feite een programma voor flagellanten: je mag Trump dan misschien een viespeuk vinden, vlak je zelf ook niet uit. Messcherpe satellietcamera's leggen genadeloos vast hoe wij consumenten de wereld uitputten. Hoe we toestaan dat in een paar decennia tijd eindeloze oerwouden worden getransformeerd tot velden voor palmolie. Hoe overal afgedankte boten, vliegtuigen en autobanden liggen. Hoe Madagascar lijkt te bloeden, omdat het zand zo vanaf de ontboste binnenlandse heuvels de zee in stroomt. Hoe het leefgebied van de Indonesische orang-oetans kleiner en kleiner wordt. En zo voort.
Maakten we ons maar net zoveel zorgen over de gezondheid van de planeet, als over de gezondheid van de mens: Earth from Space is één grote roep om gezond denkende wereldleiders.
Maandag bij RTL7 ook nog 'Blade Runner II' gezien. Het verhaal speelt in 2049, in een duistere wereld nadat in 2020 het hele aardse ecosysteem in elkaar stortte. Een paar wezens van goede wil blijven op zoek naar wat nog menselijk is, en echt en natuurlijk. Niet per se mijn type film, maar toch zat ik hem tot middernacht uit. Met donkere dromen als bijeffect.
Gewoon maar eens op tijd naar bed vanavond. Wat er ook gebeurt, of is gebeurd.
<<<CNN Kamp Van Koningsbrugge>>>