Ten minste houdbaar tot, ongelimiteerd leuk
Wat zal ik dit weekend Even tot hier missen. Afgelopen zaterdag maakten Niels van der Laan en Jeroen Woe een messcherpe seizoensafsluiter die doorsuddert: steeds als Caroline van der Plas van BBB het woord neemt in de Tweede Kamer denk ik aan hoe Even tot hier haar argumentatietechniek fileerde. Aantoonde hoe Van der Plas het halve verhaal vertelt, selectief citeert, twijfels over feiten zaait, geruchten lanceert.
Niet dat de kritiek haar heeft afgeremd. Donderdag brieste Arjan Noorlander van Nieuwsuur als door een angel gestoken op Twitter: "Het kamerlid Caroline van der Plas insinueert in de Tweede Kamer dat Nieuwsuur zich heeft laten beïnvloeden in de keuze voor een spreker door een ministerie. Dat is pertinent onwaar. Wij zijn journalistiek onafhankelijk en bepalen zelf wie we interviewen." Niet zo grappig geageerd als Even tot hier zou hebben gedaan, nee: het wordt droog brood kauwen in polemiekland tot in november Even tot hier terugkeert. Ook Lubach is pas na de zomer terug, maar wel iets eerder, medio september.
Gelukkig vult AVROTROS de humorbehoefte in met Ten minste houdbaar tot. Een serie die de relatieperikelen volgt van Anna en Paul sinds Anna kampt met een vaginale verzakking en de overgang. Gewaagd, zo'n niet-sexy thema was mijn eerste reflex. Mezelf meteen op de vingers tikkend: waarom denk ik dat nou? Neem een topserie - althans de eerste twee seizoenen - als The Kominsky Method (Netflix) die grotendeels draait om de prostaatproblemen van een paar oude knarren. En oergrappig is. Dan kunnen de de vrouwelijke ongemakken toch ook als humoristisch thema dienen?
Nou en of. Ten minste houdbaar tot - met het ijzersterke duo Ricky Koole en Ruben van der Meer - geeft een totaal over de toppe voorstelling van hoe een schommelende hormoonhuishouding van een stabiele vrouw een kip zonder kop kan maken. Ik kan me voorstellen dat sommige lezeressen zuchtend in de Freud-reflex schieten: worden we echt nog altijd als hormoonafhankelijke hysterica's voorgesteld? Maar zonder overdrijving geen humor. En in deze serie komen de mannen er ook niet bepaald uitgebalanceerd van af.
Neem de hilarische mannenpraatgroep waar echtgenoot Paul zijn heil gaat zoeken, om te begrijpen wat er met zijn vrouw aan de hand is en haar te helpen. Of zoals de folder zegt: 'Groepsgewijs alfapatronen doorbreken op weg naar de man-sitie'. Had AVROTROS met De Luizenmoeder al een verrukkelijke plumeau te pakken om de woke-wereld en de beschermende opvoedingscultuur te kietelen, met Ten minste houdbaar tot krijgt de Happinez-zweefmolenwereld een flinke zet.
Alles aan de serie is leuk. Neem een uitspraak van Anne als: 'Die rotpuber ligt m'n zoon te verkrachten!', wanneer haar zoon een vriendinnetje op zijn kamer heeft. Of de scène waarin Anna in de sauna onmogelijk de snikkel van een mede-zweter níet kan zien. Hoe de collega's van Paul - die in de paardbenodigdheden zit - allemaal iets hinnekends hebben. Maar vooral leuk dat er een grappig jargon rond de overgang ontstaat. Met zinnen als 'ze is soms als een stuurloos schip op ramkoers en ik heb geen idee waar het roer zit'. En 'de innerlijke draak in de vrouwelijke grot'.
Vermoedelijk wordt in menig gezin gedacht: valt het bij ons thuis allemaal nog best mee. Tel je zegeningen!