Was zij het maar geworden.
Hét kippenvelfragment dit weekend kwam vrijdagavond voorbij, in meerdere programma's. We zagen een fitte man lenig een podium beklimmen om een zaal vol kiezers op te peppen: oud-president Barack Obama was weer eens in beeld, en op dreef. Niet voor zichzelf, maar om de democratische gouverneurskandidaat in Virginia te steunen. En het deed me verrassend veel hem weer te zien. Noem het heimwee.
Heimwee naar een tijd waarin onze belangrijkste wereldleider een fatsoenlijke man was. Of daar op zijn minst op wilde lijken. Een man met subtiele humor. Met een leuk gezin. 'A president with a brain' aldus iemand op YouTube. Een president die het vrij geloofwaardig maakte dat hij louter goede dingen wilde voor de mensen.
Ik hou bewust wat slagen om de arm. Want wat beweegt mensen die politiek leider willen zijn nou echt? Neem de kopstukken in de Iberische tragedie. Ik kijk geïntrigeerd naar alle beelden uit Madrid en Barcelona maar ik kan ze niet lezen, die baardige gezichten van de Spaanse koning, premier Rajoy en de twee Jordi's. Noch het open gezicht van Puigdemont. Welk koppig stierengevecht voltrekt zich hier? En laten wij die burgeroorlog ongehinderd ontstaan? Waar zijn de beelden van de bemoeienis van de buitenwereld, van Europa?
Hillary Clinton is in de buurt, misschien kan zij iets betekenen. De Amerikaanse oud-minister van Buitenlandse Zaken was dit weekend in Engeland vanwege de talkshow van Graham Norton. Een thuiswedstrijd voor Hillary: Norton heeft zijn afkeer voor Donald Trump nooit onder stoelen of banken gestoken.
In zijn humorvolle programma schuiven beroemdheden graag aan om hun nieuwste films, muziek en boeken te promoten. Clinton zat er op de bank vanwege haar boek 'What Happened', over haar verloren presidentsstrijd. Het boek verscheen in september, en is dus niet echt actueel meer. Maar hé: Hillary Clinton in je show, wie wil dat nou niet?
Norton excelleerde meteen met een heerlijke grap over de Britse gezondheidszorg. Clinton heeft namelijk vorige week in Londen haar teen gebroken en zat op de bank met een kunststof brace om haar gepijnigde voet, zo'n soort skischoen. Norton: 'Mooi ding hoor, wij krijgen er meestal een krant met een touwtje omheen.'
In die ontspannen setting was Hillary een stralende vrouw, die heimwee opriep naar een nooit bereikte toekomst: was zij het maar geworden.
Het gesprek was obligaat, maar interessant was hoe Hillary terugkijkt op haar tv-debatten met Trump. En op diens intimiderende lichaamstaal. Hillary vraagt zich inmiddels af of ze niet iets als 'back off creep' had moeten zeggen toen hij zo dreigend achter haar stond. "Had je dat dan in de gaten?", wilde Norton weten. Clinton: "Iedere vrouw voelt het als een engerd haar besluipt."
Als het #metoo-gebeuren op dat moment actueel was geweest, waren dingen misschien anders gelopen, had Hillary wellicht anders over haar imago gedacht. Haar redenatie was toen: ik laat het maar gaan, want als je scherp reageert noemen ze je te fel, hou je het beschaafd dan noemen ze je zwak.
Maar tegen het publiek bij Graham Norton zei Hillary nu: "Die angst houdt vrouwen op hun plaats, maar ik laat me niet meer klemzetten."