Wie is de beste Jezus?
'The Passion', het is zo'n alles-of-niets evenement: een kijkcijferkanon met meer dan drie miljoen kijkers. Maar ook een programma waarover mensen het belangrijk vinden te twitteren dat ze voor de achtste keer níet hebben gekeken. Kortom: 'The Passion' is niet meer weg te denken in de aanloop naar Pasen.
Mijn eigen probleem met 'The Passion' heb ik hier al eens uitgelegd: bij een evenement dat zo duidelijk om evangelisatie draait (volgens de site van The Passion gaat het om 'het bereiken van een breed niet-christelijk publiek met het lijdensverhaal van Jezus') vind ik het moeilijk te verteren dat de artiesten niet per se fans van die blijde boodschap hoeven te zijn, maar gewoon hun rol spelen voor een megapubliek. Het doel heiligt de middelen, voor uitvoerders en voor organisatie. Prima, maar ik blijf daar achter haken.
Toch: ik leer! Ik hoor heus wel wat er ieder jaar in The Passion wordt gezongen: denk niet wit, denk niet zwart, denk niet zwart-wit! Dus ben ik deze keer onbevangen gaan zitten voor de achtste editie, vanuit de Bijlmer. En op zijn minst zag ik een bovenaards organisatorisch hoogstandje, vlekkeloos uitgevoerd met indrukwekkend zangtalent. Ik weet dat hardcore fans lijstjes bijhouden met 'Wie is de beste Jezus?' en musicalster Tommie Christiaan gaat hierop vast hoge ogen gooien. Hetzelfde geldt voor Jeangu Macrooy, die Judas een prachtige stem gaf. Zoals hij dinsdag in DWDD ook al de sterren van de hemel zong met zijn lekkere versie van 'The times they are a-changin'.
Over vastgeroeste oordelen heenstappen was ook het thema van de adembenemende documentaire 'Dance or Die', diezelfde donderdagavond. De Syrische danser Ahmad Joudeh, opgegroeid in een ellendig vluchtelingenkamp, is door het Nationaal Ballet naar Amsterdam gehaald. Een vliegtuig katapulteerde hem in zes uur tijd naar een nieuw bestaan waarin alles anders is. Behalve dat ook in Syrië alles in zijn leven draaide om dansen dansen dansen. Desnoods tot het hem zijn leven zou kosten: in zijn nek liet Ahmad 'Dance or Die' tatoeëren, als opgestoken middelvinger mocht ooit een IS-beul hem daar willen raken.
Zo ver kwam het gelukkig nooit. Maar ook zijn vader wilde niet dat Ahmad danste, en sloeg hem daarvoor regelmatig. Hij schijnt zelfs ooit de benen van zijn zoon zo verwond te hebben, dat Ahmad een tijdlang niet kon dansen. Maar wanneer zijn vader uiteindelijk ook in West-Europa belandt, gaat Ahmad hem opzoeken in de vluchtelingenopvang. En omarmt hem vol warmte.
De vader heeft net zo'n mooie kop als de zoon, maar erin zit ook de koppige weigering om het leven en de voorkeuren van zijn zoon te accepteren.
Op het eind van 'Dance or Die' zien we vader zitten in het publiek bij een gloriemoment van Ahmad. De gespierde artiest danst in ontbloot bovenlijf tussen de leden van een orkest. De camera focust op de ogen van de vader. Die ogen volgen iedere beweging van zijn prachtige zoon. Soms vertoont zijn gezicht een pijnlijke grimas. Tranen beginnen te stromen. Waarom heeft hij deze vlinder ooit willen breken?
Dit is geen verhaal over een vergevende vader, maar over een geduldige zoon. Die volhardde totdat inzicht, inkeer en acceptatie onvermijdelijk waren.