Zelfs Arjen Lubach krijgt het nieuws nauwelijks meer verleukt
Zouden veel Amerikaanse komieken nostalgisch zijn naar de tijd dat Donald Trump president was van de Verenigde Staten? Ze hoefden alleen maar een oranje pruik op te zetten en Trumps teksten letterlijk na te pruttelen en satire was born. Onze eigen Arjen Lubach krijgt de Nederlandse ellende inmiddels nauwelijks meer verleukt. Of ben ik te gevoelig?
Zo snapte ik als kind al nooit waarom de hele kamer over de grond rolde wanneer Toon Hermans de rampzalige auditie verbeeldde van 's werelds slechtste goochelaar, meneer Hartmann. Het moment waarop de stuntelende artiest aan de humorloze producer Jack Bemelmans laat zien dat tot overmaat van ramp ook de doif tood is, moet ik nog steeds tranen onderdrukken. Dappere, lieve pechvogeltjes, ik kan er niet tegen.
Maandag bij de Avondshow met Arjen Lubach ook zo'n moment: dit weekend organiseerde Tata Steel, een dag nadat - opnieuw - een rapport was verschenen over de grote gezondheidsrisico's van leven rond dit bedrijf, een gezellig wijkfeest onder de rook van het industriële complex. Met voor de kinderen springkussens, draaimolens en een stand met schminck. "Al was de rij daar wel lang, want ze moesten eerst alle fijnstof van de gezichtjes schrobben", grapte Lubach. Hij toonde fragmenten van de regionale omroep NH Nieuws, met vrolijke bezoekertjes zoals een fris jochie dat stralend uitroept dat hij dit 'de allerleukste dag van de hele wereld' vindt. Misschien een onbedorven kind van een Tata-medewerker, door Lubach betiteld als lobbykleuter.
Ik snap het cynisme, maar kon er niet om lachen omdat het allemaal zo triest is. De show uitkijken deed ik toch wel, want op maandag kijkt cabaretier Diederik Smit terug op het sportweekend en ik loop helemaal warm voor zijn onderkoelde manier van presenteren. Uiteraard moest het gaan over Ajax-Feyenoord. Waarbij Smit alleen maar hoefde op te sommen wat er was gebeurd - voorsprong Feyenoord, vuurwerk, staken van de wedstrijd, rellen, traangas - om de absurditeit van de gebeurtenissen te benadrukken.
De beelden van die woedende, gewelddadige klootzakken in het zwart. Ze maken een gedachte los die ik niet kan onderdrukken: weg met die eikels. Als dit je kick is, als je zo stompzinnig bent dat je willens en wetens, door het gooien met straatklinkers, riskeert een moordenaar te worden om een spelletje, dan verspeel je wat mij betreft je positie in de maatschappij.
Benieuwd wat er straks tijdens de rechtszaken tegen deze (doorgesnoven?) adrenalinebommen allemaal aan verzachtende omstandigheden te berde wordt gebracht. "Dat doet-ie anders nooit." "Hij is zo lief voor z'n oma". "Maar hij heeft heel verantwoordelijk werk."
Ja, echte woede hier. En respect voor burgemeester Femke Halsema, op wier schouders de taak ligt om dit geweld te stoppen. Ze zat maandag met rechte rug bij Nieuwsuur en ik vond het knap dat ze geen moedeloosheid uitstraalde. Noch angst. Ze is vast nog tien keer zo kwaad als een gewoon mens, die na zo'n rampzalige zondag simpelweg de tv uitzet, z'n hoofd nog eens schudt en dan overgaat tot de orde van de dag. Iets met plintjes soppen, werkje doen en wat eten we vandaag. Terwijl zij het beest in de bek moet kijken.
<<<Hotel Hollandia Erwin Olaf>>>