Dag boze buitenwereld, binnen heerst Hendrik Groen
Dit wil in geen enkel opzicht een gewone week worden. Wat een deining, de televisie braakt het ene na het andere onvergetelijke beeld uit. Ongegeneerd brute boeren die de kont tegen de krib gooien. Woedende Catalanen die een luchthaven bezetten. Nieuwe vluchtelingenstromen in het trieste Syrië. En het was ook bizar om Queen Elizabeth II te zien, die een troonrede moest voorlezen alsof er niets aan de hand is in haar land: een moderne klucht, in een eeuwenoud decor.
Geen wonder dat we ons 's avonds laat met graagte overgeven aan het goedmoedige gekeutel in een fictief Huize Avondrood: daar hebben de meeste problemen tenminste gewoon menselijke proporties. Maandag begon de tweede jaargang van 'Het geheime dagboek van Hendrik Groen' met de titel 'Zolang er leven is'. En we kropen weer massaal op de bank om te gniffelen om onze knuffelouderen Hendrik, Evert, Grietje en hun vrienden.
Toen vorig jaar de eerste reeks startte had ik best moeite me eraan over te geven: het boek met zijn subtiele observaties zat vers in mijn systeem en de beige sfeer op het scherm sloot niet zomaar aan bij de plaatjes in mijn hoofd. En waarom droeg in de serie ongeveer geen enkele bejaarde een bril? Gelukkig hebben mijn herinneringen zich inmiddels verzoend met de interpretatie van scriptschrijver Martin van Waardenberg en regisseur Tim Oliehoek. Neem dat hangslot op het aquarium, in een van de eerste beelden. Of die viezige wijnglaasjes op Everts tafelkleed. Hoe subtiel wil je het eigenlijk hebben, Bas?
Vorige week ben ik zelfs naar de perspresentatie van de nieuwe serie geweest. In een zaaltje vol journalisten, acteurs en Omroep Max-mensen werd de eerste aflevering vertoond. De ongetwijfeld toch zenuwachtige makers konden al snel ontspannen achteroverleunen: mooi om te horen hoe de zaal zich overgaf aan de nieuwe avonturen. En ook aan een paar nieuwe acteurs. Het kleine meisje Frida, gespeeld door Gigi ter Voert, is een volkomen naturelle verschijning. Hetzelfde kun je zeggen van het nieuwe karakter Leonie ter Horst, een glansrol voor Carry Tefsen. Alhoewel, glánsrol? Regisseur Oliehoek vertelde hoeveel moeite het kostte om ook Tefsen beige te krijgen. In het echte leven verft zij haar haren flink rood en gaat ze royaal om met mascara en andere make-up. Voor Hendrik Groen moest alle opsmuk weg en Oliehoek deed een openbare oproep aan Tefsen om dat voortaan zo te houden. Terecht: Carry Tefsen unplugged levert een absoluut charmante oudere dame op, met een milde, wijze uitdrukking.
Ikzelf was niet wijs genoeg om na afloop Rosa Reuten even aan te schieten. Zij speelt mevrouw Stelwagen, de zeer onsympathieke directrice van het tehuis. Op de perspresentatie straalde Reuten een en al vriendelijkheid uit, maar ik hoorde mezelf werkelijk denken: daar trap ik mooi niet in. Arme Rosa, zal ze deze weken op straat veel afkeurende blikken krijgen?
Ik heb het haar helaas niet gevraagd, liet me gezellig in beslag nemen door acteur Ad van Kempen, die Antoine speelt, het kromste Omanido-lid. En lepelde een smakelijk advocaatje met slagroom weg. Het kleine leven smaakte even heerlijk zoet.
<<<Ladies Night Eenzaamheid>>>