De Haagse politici kunnen nog wat leren van de Snollebollekes
Kregen we in de week van de woorden van Biden nóg een dosis peptalk, en wel van de winnaar van De Slimste Mens: "Zo zie je maar weer lieve kinderen, al begin je met LTS-zwakstroom of gewoon een middelmatige horeca-opleiding, als je lekker Wikipedia volgt en eens een boek leest, in plaats van appjes spelen waar je geen reet aan hebt, dan kom je nog best ver!"
Dit toespraakje van zanger Rob Kemps ontlokte aan verliezend finaliste Emma Wortelboer een klassieke gil en Philip Freriks leek nog maar een stap verwijderd van een blije polonaise. Begrijpelijk: van mij mag de innemende Kemps de nationale Prins Carnaval worden. Ook al eens nieuwsgierig op YouTube gezocht naar zijn band De Snollebollekes? Gezien hoe dat clubje moeiteloos een bomvolle zaal van links naar rechts laat huppen? Misschien dat Kemps onze politici een cursus 'volgzaamheid stimuleren' kan geven, scheelt wellicht een hoop polemiek deze dagen. Ik weet niet hoe nieuw hij is, maar ik hoorde gisteren zelfs deze mop: "Er is nu ook een Nederlandse coronavariant, maar die gaat juist vijftig keer trager." "O, hoe dat dan?" "Nederlandse virusdeeltjes voeren eerst oeverloze discussies wie ze wanneer en hoe en waarom zullen besmetten."
Over hoe 'Den Haag' vroeger de boel bij elkaar probeerde te houden gaat De strijd om het Binnenhof, een NTR-serie over politieke kopstukken als Johan van Oldenbarnevelt, de gebroeders De Witt, Troelstra en ook Fortuyn.
Het is een boeiend programma dat op een niet-klassieke manier cruciale periodes uit onze historie tot leven brengt. Met als boegbeeld politiek journalist Wouke van Scherrenburg en als grote man achter de vormgeving regisseur Niek Barendsen, de maker van de briljante komisch-historische jeugdreeks 'Welkom in...'.
In De strijd om het Binnenhof wisselt Barendsen de gesprekken met de deskundigen af met dramatische scènes, waarin Pierre Bokma bijvoorbeeld Johan van Oldenbarnevelt speelt en Lies Visschedijk de vrouw van Cornelis de Witt. En passant kijken we ook mee op magische plekken als de studio van meester-grimeur Arjen van der Grijn en het rekwisietenatelier van Rob Hillenbrink, vol afgehakte hoofden en vingers. Je verveelt je geen moment tijdens het kijken.
Wel drong de gedachte 'gaan wij niet wat slordig met onze geschiedenis om' zich op, toen de camera twee deskundigen volgden naar de Johan de Witt-kamer, ergens aan het Binnenhof. De ruimte waar onze staatsman werkte is nu een opslag voor de catering, vol opgestapelde stoelen en flessen drank. De deskundigen zelf zagen er trouwens niet veel gesoigneerder uit, in hun simpele shirtjes en vale broeken. Toefje roos op de schouders.
Maar hun oprechte enthousiasme deed dit soort bijgedachten snel weer teniet. Zo straalde historicus Luc Panhuysen tijdens het praten over het Eerste Stadhouderloze Tijdperk: "Heel Europa werd door gekroonde hoofden bestuurd, maar onze republiek was niet alleen het rijkste landje, het werd ook nog eens door burgers bestuurd. En deze burgerlulletjes knalden gewoon die trotse Engelse koning de zee uit met hun vloot."
Op Twitter schreef een moeder dat haar 14-jarige zoon aandachtig had meegekeken, vrijdag. Kijk, dat is winst. En wie weet, een toekomstige kandidaat voor De Slimste Mens in de maak?