Misschien beter ook, dat zo'n Frans Bauer niet te diep gaat
Het zondagskind Frans Bauer. Krijgt hij weer een tv-serie waarin hij niet veel anders hoeft te doen dan zich samen met zijn vrouw Mariska te verbazen: 'Goh, andere mensen zijn heel anders dan wij! En toch best aardig.' Na China, Argentinië en Amerika maakt het echtpaar nu dichter bij huis een rondreis langs bijzondere leefgemeenschappen. Woensdag begon De Bauers: Bestemming Onbekend (RTL4) bij een commune van hare krisjna's in een Belgisch sprookjeskasteel.
Spoiler alert: ze zijn niet toegetreden.
Zoals altijd worden de Bauers met 'de anderen' in een competitie gezet om te ontdekken wie er het vreemdst zijn. Want zo'n ras Brabander die in China moppert dat de Chinezen daar niet weten wat chinees eten is - 'met deze bami hoef je bij ons in Fijnaart niet aan te komen' - het levert gouden tv-momenten op.
Bij de krisjna's was de eerste de beste kloosterling die het echtpaar ontmoette echter verwarrend normaal. "Bij The Voice Senior ben jij mijn favoriete jurylid, Frans!" vertelde de enthousiaste man, die eens per maand zijn ouders bezoekt en daar gewoon tv kijkt. 1-0 voor krisjna's.
Geen idee hoeveel de Bauers door de regie in de mond wordt gelegd, maar soms zijn hun reacties op het onfatsoenlijke af. Als Frans de krisjna-mantra moet meezingen gaat-ie hardop gegeneerd zitten doen. Zet hem een bordje zorgvuldig bereid vegetarisch eten voor en weer is het bingo. Prikt-ie met lange tanden sneu rond in z'n wortelsalade, alsof hij hoopt er een verdwaalde kroket in te vinden.
Definitief ging ik over naar Team Krisjna toen het echtpaar B. sprak met een schoffelende discipel in de moestuin van de zelfvoorzienende leefgemeenschap. Frans vond zo'n groentetuin wel een idee, waarop Mariska de historische woorden sprak: "Dan doe ik wel het onkruid doodspuiten hoor."
Dat Fijnaart rijmt op fijnbesnaard, het is puur toeval.
Zo te zien is het echtpaar slechts een nachtje blijven slapen in Radhadesh. So much voor de verdieping in de medemens. Zelf wilde ik wel meer weten. En googelde het kasteeltje. Het ligt veertig kilometer onder Luik en ik stippelde mijn reis al uit. Lichtelijk jaloers als ik altijd ben op mensen die het zich gunnen de drukke wereld te laten voor wat hij is. De boel de boel te laten. Zacht te zijn voor de ziel. Op zoek naar zuivere zuurstof voor de geest.
Voor mij voelt zo'n retraite als intrinsieke verwennerij, die je eerst moet verdienen. Of misschien zie ik het onbewust zelfs als zwaktebod?
Zwevend over het internet vind ik in de Trouw-archieven een interview met Karin de Groot, vroeger presentatrice bij KRO-NCRV. Tien jaar geleden bracht zij twee weken door op Radhadesh voor het programma 'Heb ik genoeg spiritualiteit?'. Ook leefde ze vier dagen zonder eten in de natuur, om zich te verdiepen in het sjamanisme. En in de vraag: waarom moet ik altijd zo veel van mezelf?
De reportage betekende zo'n confronterende pas-op-de-plaats in haar drukke leven - met elke seconde van de dag 'iets nuttigs' op het programma - dat De Groot daarna een half jaar met een burn-out thuis zat. Wow.
Maar goed nieuws dus voor de Bauer-fans: met het tempo waarmee de zanger zich laat rondslepen door zo'n krisjna-oord hoeven ze voor zo'n effect niet snel bang te zijn.
<<<Randland Koningsdag>>>