Niemand kan wat Hans kan
De openingsmuziek van VPRO's 'De Fractie' heeft dezelfde sfeer als die van het Amerikaanse 'House of Cards'. Maar daarmee houdt de vergelijking tussen deze twee series over politieke intriges meteen op. Waar de hit 'House of Cards' de diepte ingaat met twee hoofdfiguren, probeert 'De Fractie' de kijkers nu voor het derde seizoen mee te laten leven met zo'n zeven of acht personen, allen lid van de fractie van de VPN, de Vrijzinnige Partij Nederland.
Dat is te veel en dat is jammer. Tenzij de bedenkers - waaronder oud-politica Femke Halsema - een politieke versie van 'Goede Tijden, Slechte Tijden' voor ogen hadden, maar dat lijkt me niet.
Want de onderwerpen waarmee de fractieleden worstelen zijn interessant genoeg, zoals de vluchtelingenstroom, euthanasie bij dementie, het zorgstelsel, sekseongelijkheid, populisme. Net als de thema's in hun privélevens: alcoholisme, eenzaamheid, mantelzorg. En ook de seksuele moraal, wanneer een televisiepresentatrice wordt ontslagen vanwege haar relatie met de fractieleider, met een duidelijke verwijzing naar wat Eva Jinek meemaakte toen haar relatie met advocaat Bram Moszkowicz bekend werd.
Veel interessants wordt aangeraakt, maar geen enkel onderwerp echt onder handen genomen. Binnen twaalf dagen racen de tien nieuwe afleveringen op NPO2 voorbij, een prima ritme om verslingerd te raken, maar na vier avonden leef ik nog steeds niet mee met ieders wel en wee.
Om dan nu een wel heel doorzichtig bruggetje (met gelijke leggers) te slaan naar NPO1, waar sinds een paar avonden de ongekroonde koning onder de olympische sportcommentatoren heerst: Hans van Zetten. Deze wonderbaarlijke man krijgt het dus wél voor elkaar om in een razend tempo informatie te spuien en mensen daarmee vast te houden. Als je samen met Van Zetten een turnwedstrijd bekijkt, heb je het gevoel dat je leert, dat je opeens snapt wat de turners beleven, dat je begint te zien wat Hans van Zetten ziet.
Oké, laat ik niet overmoedig worden: niemand kan wat Hans kan. Als bij een bepaalde oefening de onderarm dertig graden gebogen mag zijn, dan ziet Hans in een nanoseconde dat die kleine Chinees of stoere Oekraïner er een graadje bij smokkelt. Ik geloof Hans onvoorwaardelijk.
En ik niet alleen. Een greep uit de ruime oogst liefdesbetuigingen op Twitter:
'Ik hou van Hans van Zetten, ik doe even een dubbele axel.'
'Wat zou het fijn zijn als Hans van Zetten commentaar zou geven bij het hele leven'
'Nu met flikflak, halve schroef, gestrekte armen en natuurlijk een nahup naar bed.'
Ook schrijft iemand: 'Ik weet ongezien dat ze in geen enkel ander land zo'n goede uitleg krijgen'. Dat is vast waar. Dus helaas: morgen vertrek ik voor twee weken naar een warm oord waar vast in ieder café de Olympische Spelen uitgezonden worden. Maar dan zonder Hans van Zetten. Het is bijna een reden om thuis te blijven. Maar ja, die zon hé.