Nipkowschijf 2022, de jury zag, hoorde en sprak
In mei leggen ook wij professionele tv-kijkers ons ei. En hakken lastige knopen door: welke programma's en tv-makers verdienen het gelauwerd te worden door de jury van de Zilveren Nipkowschijf? Deze prijs der kritiek is een instituut sinds 1961 en voor ons vakgenoten een traditie om te koesteren.
Woensdag mocht ik als juryvoorzitter de nominaties bekendmaken in de talkshow van Beau bij RTL4, samen met een van de dertien juryleden, collega Angela de Jong van het Algemeen Dagblad. We hadden er een intense middag van appels en peren vergelijken op zitten. Want zo voelt het : hoe kun je een een briljante dramaserie vergelijken met een vrolijk muziekprogramma of die afwegen tegen een indrukwekkende documentaire? Het is maar goed - en niet voor niets - dat hersenen in kronkels liggen, denk ik altijd maar.
De inmiddels al historisch te noemen special BOOS-This is the voice van Tim Hofman - over het grensoverschrijdende gedrag bij The Voice of Holland - is onze eerste onvermijdelijke nominatie. Niet een staaltje onderzoeksjournalistiek waar je voor je lol naar kijkt, wel een steen die terecht in een troebele vijver werd gegooid en tot op de dag van vandaag rimpelingen veroorzaakt. En die waarschijnlijk in ieder Nederlands huisgezin heeft geleid tot gesprekken over onze omgangsvormen.
Treffend was de keuze van de redactie van Beau om als illustratief fragment het verbijsterende optreden van John de Mol te laten zien, toen hij zich meteen na het bekijken van de uitzending onbezonnen liet interviewen. En vooral benadrukte dat hij als machtig manager niet kan begrijpen dat slachtoffers, vrouwen zich vaak niet uitspreken. Een staaltje klemtoon verkeerd leggen dat nog jaren dienst zal doen als lesmateriaal op pr-cursussen.
Even maatschappelijk relevant is de dramaserie Het jaar van Fortuyn van AvroTros waarmee heel Nederland twintig jaar na dato kan proberen alle wonden te likken die de opkomst van en de moord op politicus Pim Fortuyn in 2002 veroorzaakte. Een nominatie die meer ruimte biedt voor kijkplezíer: wat een realistisch, knap acteerwerk. In mijn hoofd schuift het gezicht van de Pim Fortuyn à la Jeroen Spitzenberger nog altijd over de originele versie. En weemoedig kan ik worden van de fantasie van de makers: stel Fortuyn en Ad Melkert hadden iets in elkaar ontdekt, hadden elkaar leuk gevonden, harmonie gezocht en niet zo geknetterd, hoe zou Nederland er dan hebben uitgezien nu?
Ons ingebakken verlangen naar verbetering wordt het subtielst verbeeld in de derde kanshebber Mijn vader de gelukszoeker. Hierin beleeft Nadia Moussaid wat haar vader meemaakte toen hij als jonge jongen illegaal van het schrale Marokko naar Nederlands geluk reisde. Een impactvolle reisserie die benadrukt dat de omstandigheden op deze aardkloot dan wel heel verschillend zijn, maar wij mensen verdacht veel op elkaar lijken.
Op 16 juni kiezen we een eindwinnaar, eren we ook de kwaliteit van het door Nederland georganiseerde Songfestival van 2021 en krijgt Paul Witteman een Ere Nipkowschijf voor zijn hele carrière. Medefans van Podium Witteman ervaren dit nieuws vast als opkikker na alle emoties afgelopen zondag, toen Witteman afscheid nam als presentator van dit sublieme muziekprogramma. Jubelen mag!
<<<Formule 1 Sis van Rossem>>>