Van elitair trutje tot cultuurbarbaar.
Ja, ik weet het, u bent al doodgegooid met berichten over het Songfestival. En een mens kan natuurlijk ook best zonder. Maar nu ik door een reaguurder ben uitgemaakt voor 'elitair trutje' omdat ik laatst schreef nooit naar 'RTL Boulevard' te kijken - iets wat mijn moeder gewoon fatsoen noemt - zat ik zaterdagavond op de eerste rang. Want wie wil er nou niet genieten van spannende jurken, dansende gorilla's en al die mooie mannen?
En dankzij de slagzin 'Celebrate Diversity' zat het met de maatschappelijke context in gastland Oekraïne natuurlijk ook helemaal goed. Die gewenste verscheidenheid moest wel van het publiek komen: op het podium drie blanke mannelijke presentatoren, weinig donkere medemensen en bepaald niet het gebruikelijke feest der seksuele variatie. Geen vrouwen met baarden of andere genderella's in de finale.
Ook in het AvroTros-voorprogramma 'Op weg naar het Songfestival' werd afwijken weinig gewaardeerd. Zo gaf theatermaker Maurice Wijnen de Belgische kandidate ervan langs omdat 'ze klinkt als een vent'. Ze werd wel mooi vierde, die Belgische Blanche, met meer dan twee keer zo veel punten als de Nederlandse inzending.
Ach, van tevoren dachten we écht dat de Nederlandse meisjes de enige Europeanen waren die werkelijk goed kunnen zingen. Maar daarvan blijken er toch veel meer te zijn. Die vaak ook met een veel bijzonderder liedje op de proppen kwamen. Flauw van ze.
Verder was het een zinvol programma, dat 'Op weg naar het Songfestival' waarin BN'ers vooruitblikten. Ik weet nu dat Annie Schilder bij de Spaanse inzending de castagnetten miste en van Oekraïense hardrock naar het toilet moet. En dat radio-DJ Sander Lantinga heel grappig is. "Niet de eerste keer hoor, dat de Duitsers iets fout doen", zei hij over het mogelijke plagiaat bij het nummer van Duitsland. Geen open deur of hij werd wel ingetrapt. "We kunnen zeggen van Roemenië wat we willen, maar dat meisje kan wél jodelen zeg."
Nee, ik zeur niet: het is een mooie Europese traditie, een avond lang ongegeneerd commentaar leveren en vrolijk op de man spelen. Artiesten die eeuwige roem zoeken terwijl 200 miljoen mensen toekijken weten dat ze een dikke huid moet hebben. Of gewoon over-the-top prachtig moeten zijn. Zo werd ik bij die vijf mannen van Zweden overmeesterd door wel heel erg gezonde en positieve gevoelens.
Wie wel zeurde was de winnaar. Salvador Sobral zong Portugal naar de sterren met een werkelijk prachtig liedje, geschreven door zijn getalenteerde zus Luisa. Hij zong in het Portugees, maar iedereen in Europa verstond waar het over ging: de liefde. Salvador bracht 'Amor pelos dois' zonder pracht en praal en werd daar rijkelijk voor beloond. Maar tijdens de bekroning kon hij de muziek niet simpelweg voor zich laten spreken. Hij nam het woord en maakte duidelijk dat het liedje als protest tegen 'wegwerpmuziek en fastfoodmuziek' moet worden gezien.
Daarmede in feite die hele Songfestivalkermis naar de schroothoop verwijzend.
Daar zat ik dan met m'n hand in een zak chips gewoon eens een gezellige avond te hebben. Van elitair type naar cultuurbarbaar, het kan allemaal op een avond gebeuren. Celebrate Diversity dan maar.