Zo goed dat het een anticlimax werd.
'De betekenis van darter Michael van Gerwen'. Misschien had ik zo'n soort kop boven dit stukje moeten zetten: deze krant zoekt immers naar de verdieping achter het nieuws. Zo prijkte tien dagen geleden 'De boodschap van George Michael' op de voorpagina. Maar nadat maandagavond bijna 2,2 miljoen kijkers Michael van Gerwen wereldkampioen hadden zien worden, bleef op de site van Trouw alles rustig. Het artikel over de grote grazers week niet van zijn koppositie.
Ondertussen werd in menige Nederlandse huiskamer Van Gerwens overwinning gevierd als blijde boodschap. Hij had het voor elkaar, het groene monster! De sloopkogel. De Michael Jordan van het darts. Shrek. Michael van Gerwen versloeg regerend wereldkampioen Gary Anderson. Normaal schrijf je dan 'in een zinderende finale', maar het voelde als een anticlimax: voor ons Nederlanders was de spannendste wedstrijd zondagavond al geweest, toen Van Gerwen in de halve finale de darts kruiste met landgenoot Raymond van Barneveld.
Die wedstrijd leverde permanent kippenvel op. Met een onmogelijke precisie jensten de twee concurrenten hun darts in de ronde vezelplaat. En lieten het ene na het andere record sneuvelen qua gemiddeldes en het aantal 180-ers. En ook al speelde Raymond van Barneveld zijn beste wedstrijd ooit, hij verloor van Mighty Mike. Na afloop van dit koningsdrama toonde Barney zich de perfecte dramaqueen: "Oh, ik ben niet goed genoeg meer, ik kan maar beter stoppen." Terwijl hij dus nog nooit zo goed was geweest.
Voorafgaand aan de echte finalewedstrijd hoorden we andere topdarters allemaal aardige dingen zeggen over Mighty Mike. Dat-ie natuurlijk écht geweldig is en achter de schermen zó'n grappige jongen, dat soort dingen. In de studio bij 'RTL7 Darts' nuanceerde oud-profdarter Roland Scholten dit milde commentaar. Volgens hem kunnen de collega's in werkelijkheid Van Gerwens bloed wel drinken omdat hij al hun prijzengeld wegkaapt: onze Brabander heeft het afgelopen jaar alle hoofdprijzen mee naar Vlijmen genomen. Alsof de rest van de wereld voor spek en bonen meedoet. Darten, het nieuwe schaatsen.
Oh ja: spek. Dit herinnert me eraan dat ik u wilde wijzen op de show 'Veilig' van cabaretier Dolf Jansen. Ik moest lachen om zijn vraag 'Kan een moslim ooit spekkoper zijn?' in deze oudejaarsconference die het tv-scherm niet heeft gehaald (ook NPO's wegen zijn ondoorgrondelijk), maar integraal op YouTube staat. Met als hoogtepunt onder meer een herinnering aan een dagje wadlopen. De kleine Dolf verdrinkt bijna in de zuigende modder en ervaart voor het eerst empathie: alle andere wandelaars besluiten een kortere route te kiezen, om het die ene jongen gemakkelijker te maken.
'Veilig' gaat over hoe sterk je wordt als je je ego en je angsten opzij kan zetten, en is een pleidooi voor menselijkheid versus verharding. Met poëtische momenten en snoeiharde humor.
Ik had er best een hele column aan kunnen wijden. Maar die onbekommerde vreugde om die kale wereldkampioen, het betekende nóg meer voor me.